Ooit

het wolkt

het grijst

het nevelt

en het dempt

het uitzicht

is beperkt

het licht

getemperd

de kilte

strekt zich uit

over de velden

van vergane kleuren

het ademt

vochtigheid

van tranen

die niet zo

maar zijn

te zien

de wind

zwijgt

stil

er miezert

iets ongrijpbaars

in het diepst

van mijn

gedachten

er flakkert

zachtjes

een verlangen

naar nieuw licht

er bidt iets

om mij heen

en vormt zich

bloot en kaal

tot een gedicht

van hoop

het fluistert

haast banaal

ik wil het

niet geloven

dat dit nu

hier en overal

echt alles

is

ik

spits

mijn oren

en ik wacht

voorbij

de nacht

over

de bergen

heen

hoor dan

het licht

kijk dan

de zon
het ruikt
naar hoop

geloof

het maar

het kan

het komt

het zal

er zijn

het leven

wordt

opnieuw

geboren

ooit

want
stilte
is het zaaigoed
van de tijd