er hing
een blaadje
bruin en bros
aan een draadje
luchtig
los
nog net
verbonden
aan de bijna
naakte boom
die tot
voor kort
nog volop
leven deelde
het waaide
zwaaide
zweefde
zacht
door lucht
en leegte
aan een zijden
spingerei
ik dacht
ik zei
ik schrijf
ik dicht
nu
dat blaadje
lijkt dat
blaadje lijkt
bij tijd
en wijlen
wel op mij
los
van de aarde
vast maar
nooit zeker
gericht
naar boven
door specifiek
licht aangeraakt
maar niet
wederkerig
aanraakbaar
van beiden
deel
maar nooit
geheel
zwevend
tussen
twee werelden
van wezenlijk
verschil
maar
waar
het fragiele blaadje
vallen zal
als onverhoopt
het draadje
breekt
tot stof
verdort
tot niets
vergaat
daar zal
mijn hoop
juist groeien
in aanschouwen
delen
in vertrouwen
en bouwen
op geloof
dat mij
ooit heeft
verwekt
mijn ziel
bevrijd
van dood
en twijfel
als een dartel
blaadje
dansen
in het volle licht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten