Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

vrijdag 31 mei 2013

Ergens iets

ergens
in het volle universum
zweefde
een gedachte
een ongezien idee
dat bedding
zocht

ergens
op de aarde
zocht iemand
woorden
te geven
aan iets
wat binnen
in hem
broeide
al wekenlang
en wat hij
nog geen naam
kon geven

iets
bracht hen
wonderlijk
te samen

Het is rood en kaal ...


Vanmorgen voor het eerst dichtbij genoeg om een paar jonge meerkoetjes op de foto te zetten. Helaas te doffe kleuren, en de meeste foto's waren bewogen. Ze verstopten zich ook al snel onder moeders vleugels.

Maar vanmiddag in de herkansing op een andere locatie en een ander gezin met vijf jong, waarvan de beide ouders zich uitsloofden met lekker harde mosselen opduiken. Veel te hard natuurlijk voor die kleine bekjes. Ze waren nog erg jong, zo te zien. En rood. En kaal. Donzig haar aan de achterkant. Maar zwemmen, dat ging al erg goed.



Geloven

Geloven is de wereld zien
zoals hij is geweest,
een paradijs
als spiegel
van de hemel.

Zie je de wereld echter,
gebroken en verworden
verminkt en vol ellende,
met ogen van vandaag,
met handen van tastbaar,
in het schemerduister
van de harde realiteit,
dan zou je worden
welke naam je er
ook aan geven mag.
Depressief of bang,
moedeloos of opgefokt,
realistisch, hopeloos …

Stilteparadijs


in het stilteparadijs
van lentefris
en volle kleuren
glinsterlicht en
tomeloze aandacht
onderkoelde zuchtjes
wind en het luchtig
en luidruchtig
zingen van de vogels
met hun swingend
koor van lofprijs
in verscheidenheid
en vele variaties
dankbaarheid

is mijn kijken
een vertraagd gebed
mijn gericht luisteren
naar het fluisteren
en ritselen van alle
tinten zachtheid
reiniging van onrust
diep van binnen
en mijn zwijgen in
dit heel bewust moment
knielen in loslaten
van mijzelf
en kleinheid voor
het zwakke en het
uiterst broze dat
zich vormen en
ontplooien laat

donderdag 30 mei 2013

Vertederende futenliefde (2)

Had ik vanmorgen al goed zicht op moeder-fuut, die in alle rust haar kinderen op haar rug droeg, in een verstild een deemstig morgenlicht, vanavond was het weer prijs. Andere plaats, dus ik weet niet of het dezelfde familie betrof, maar wel dezelfde als waar eerder opnamen van werden gemaakt. Van dichtbij weer kunnen fotograferen, en inmiddels zijn de jongen al aardig uit de kluiten gewassen.

Toen ze me zagen waren ze nog zelf aan het zwemmen, maar in een mum van tijd en na een waarschuwing van moe, zaten ze meteen boven op haar rug. Deze keer waren ze niet zo stil en rustig, het piepen ging door merg en been, en ze schuifelden onrustig heen en weer.

Maar het licht was goed en de opnamen zijn goed gelukt.

Even verder nog een snapshot van een fuut met vers gevangen vis kunnen nemen.


Vertederende futenliefde



A snail with a home running a very small trail




woensdag 29 mei 2013

En hij schreef bedachtzaam in het zand

het was een spel
van onschuld en jolijt
tussen de vader
en zijn kind

de moeder
keek glimlachend
toe vanuit 
een stoel
genoot verstild
van liefde
en van vreugde

en het kind
speelde
onbezorgd
en genoot
in het zand
aan het strand
van de zee
in het licht
dat vertraagd
verdween

zondag 26 mei 2013

De tuin van de tijd

De zon schijnt en de vogels fluiten, de lente is zich al een aantal weken, laat maar voorzichtig, aan het openbaren en ontwortelen, de temperatuur stijgt, als het niet regent en de zon begint te schijnen. Tevreden kijk je naar de tijd en grijpt er naar, om haar in een potje te stoppen, vast te houden, te verzegelen. Als onder een glazen stolp, om de tijd te bevriezen, als het ware te vereeuwigen.

Maar het lukt niet, zij glijdt als vloeibaar water door je vingers, als wit glinsterzand uitgestrooid op het tapijt van het verleden, als gestolde herinneringenketen achterwaarts uitgespreid over de wegen van weleer.

Wat je grijpen wil, is al weer voorbij, voor je er erg in hebt.

En zo knopen wij onze herinneringen aan elkaar doorheen de tijd van leven, die vervliegt in ongrijpbaarheid. Maar zelfs onze herinneringen zijn niet een echte doorlopende keten, maar meer af en toe bevroren plaatjes, ingekleurd naar eigen gevoel en ontvankelijkheid van het oorspronkelijk moment zelf en overgoten met een sausje steeds dikkere heimwee, naarmate zij langer geleden zijn. Of wellicht zijn ze er wel, die herinneringen, diep weggeborgen en opgeslagen, maar weggeglipt uit het geheugen en bewustzijn, in vergetelheid en onbeduidendheid.

En wat er komt, wat voor je ligt, op de weg van het leven, is onbekend en ongewis.
Het kan nog alle kanten op.

Het is niet te plannen of te voorspellen. Niet altijd en nooit geheel, want er zijn anderen die ons tijdpad kruisen en invloed uitoefenen en er zijn onvoorziene omstandigheden, die kunnen sturen of in de war gooien, en zo de uitgedachte toekomst niet tot beleefd verleden kunnen laten leiden. Vaak vervluchtigen alle plannen en wordt gedachte maakbaarheid haast automatisch genivelleerd tot steeds herhaalde zekerheid, de dagelijkse routine van de voorspelbaarheid.

zaterdag 25 mei 2013

Kwikstaartje


Grutto-capriolen



Zo klein, zo alleen ...


Drie keer zag ik het vanmiddag. Een eendje in zijn eentje. Helemaal alleen gelaten door zijn familie of wellicht verdwaald. 

De jonge eend van de bovenste foto, die waarschijnlijk zo van mij schrok, dat hij de verkeerde kant op zwom, heb ik nog proberen terug te 'drijven' naar zijn familie, maar ik weet niet of het gelukt is, want ze waren in geen velden of sloten meer te bekennen.

Dat is de trieste gang van de natuur, die je ook om je heen kunt zien als je zo aan het wandelen bent. Dode eenden. Lege eieren overal langs het pad. Roofvogels die hun slag slaan. Gebrokenheid in de natuur, distels en doorns.

Waaierige wandeling


Aan het eind van deze toch nog zonnige zaterdag nog een rondje kunnen wandelen, maar op de terugtocht was de zon al weer weg en was het erg koud en winderig geworden. Snotterweer ...

Veel getetter in de lucht van zenuwachtige grutto's, waarvan straks een aparte serie volgt.

Bijna thuis nog even een purperreiger gespot. Helaas was de batterij van mijn normale fototoestel leeg, dus mijn reservecamera moeten gebruiken, waar dan weer niet zo'n sterke zoom op zit.


Peilen in de diepte


Gebiologeerd door het water aan je voeten. 
Altijd in beweging.
Vloeibaar.
Vluchtig.
Een wereld onder de wereld.
Te zien.
Te ontdekken.
Wonderen.
Werkelijkheden.
Diepte.
Peilloos.
Oase van stilte en rust.
Vermoeden.

vrijdag 24 mei 2013

Poëtische luchten



The continuing futen-story

Het nest ligt er al weer een week verlaten bij. Zo af en toe zag ik de familie al scharrelen in de sloten in de buurt van het nest. Meteen de kleintjes ook in het diepe gegooid, oefenen in de natuurlijke habitat.

Vanmorgen was het prijs en kreeg ik ze van dichtbij in het vizier. Ten koste van een natte broek, door het hoge, natgeregende gras ... Jammer dat het licht zo werd gesluierd door de donkere wolken, wat onscherpe beelden opleverde, met name ook door de vele bewegingen die het jonge gezinnetje maakte.

Pa had een visje gevangen voor zijn kroost. Helaas, iets te groot voor de kleine bekkies ... Geen probleem. Nadat de kinderen, ik kon er nu drie waarnemen, weer op de rug hadden plaatsgenomen, nam moeder de maaltijd aan en schrokte de vis in een keer naar binnen. Even schudden met de kop en weg was-ie ...

En daar gingen ze weer.



Rietzanger



Structuur in de natuur

Structuur in de natuur.
Meestal van binnen.
Of aan de onderkant.
Verborgen.
Aan het oog onttrokken

Niet oppervlakkig.
Zoals de franje.
De bloesem.
De gladheid.
De schors.
De huid.
De glimlach.

Maar wel stevig.
Degelijk.
Blijvend.
Ruggengraat.
Samenbindend.
Basis.
Fundament.
Symmetrisch.
Bestand tegen weer en wind.

donderdag 23 mei 2013

Hert in het Alblasserbos


De grootste verrassing vanmiddag bij de wandeling door het Alblasserbos, was de plotselinge verschijning van een hert. Ik wist dat er al eerder een paar gesignaleerd zijn, maar als je er dan zomaar ineens oog in oog mee staat, dan is dat toch een bijzondere ervaring.

Op mijn gemak heb ik wat plaatjes staan schieten. De afstand was nog redelijk ver, maar hij moet me gezien hebben, keek langdurig ook mijn kant op. Toch wel handig, zo'n 20x zoom op je fototoestel.

Zeker vijf minuten heb ik zo staan kijken en knippen, toen verdween hij plotseling weer tussen de bomen. Ik ben het pad links van de sloot nog afgelopen, maar uiteraard was er niets meer te zien. Toch een mooi moment en ook nog gelukte foto's ...



Vlinders in het Alblasserbos



Kleurenkever in het Alblasserbos


Insecten in het Alblasserbos



Licht en groen in het Alblasserbos


Twee keer natgeregend op de fiets vanmorgen, maar vanmiddag even tijd om een wandeling te maken in het Alblasserbos. Gelukkig scheen de zon door de dreigende wolken heen, veel foto's kunnen maken met veel licht en groen, heel veel vlinders en andere insecten gezien en vastgelegd en nog een paar verrassingen als toegift. Enkele series dus maar weer.



Zoenen op hoogte


Ingewikkeld kroelen voor krioelspinnen


Racemoppies


woensdag 22 mei 2013

Een huis om de stilte

met woorden
van zachtheid
bouw ik
voorzichtig
een huis
om de stilte

het licht
laat ik
vrij
in de ruimte
spelen

met luisteren
vol aandacht
dicht ik
de gaten
tussen weten
en voelen

glimlachend
por ik
het vuur
van liefde op

en ik wacht
geduldig
op jou

Dronken zaaier


Vreugdestand


dinsdag 21 mei 2013

Meer dan een eiland

In het polderlandschap loop ik uren te dwalen en het verveelt nooit. Het wordt zelfs nog mooier als je van vakantie terugkeert en je herkent het thuislandschap weer van lintbebouwing, groene weiden, veel strakke sloten afgezet met riet, en hier en daar verdwaalde bomen of kleine mini-bosjes naast een hek. Overzichtelijk en onder een wijd open hemel. Daar voel ik me thuis.

Het bos is ook mooi en ik geniet van de vele soorten bomen, de lichtval als het zonlicht neer dwarrelt op de miljoenen bladeren en toverkleuren schildert in allerlei groenvariaties. En niet te vergeten de muzikale geluidsmuur van duizelingwekkende verscheidenheid aan lof zingende vogels. Maar op den duur lijkt wel elke boom op allemaal van hetzelfde en de kans op verdwalen, dan wel te ver of verkeerd lopen, is vrij groot, zeker zonder hulpmiddelen als GPS of Tom-Tom.

De bergen. Ook mooi. Adembenemend zelfs, die uitzichten over rotsige bergmassieven en kleine, pittoreske dorpjes in de langgerekte valleien. Of de aanblik van verre besneeuwde toppen, en de erom heen tollende of overheen tuimelende wolken. Erg indrukwekkend ook, als het 's avonds bliksemt en de donder lang na-echot tussen de gong van steile bergwanden. De enige keer dat ik in Oostenrijk ben geweest, staat me nog steeds helder voor ogen, al is het inmiddels al meer dan dertig jaar geleden.

Maar wat een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij kan uitoefenen is een meertje. Zoals dit weekend weer gebeurde. Zie onderstaande fotoserie. 

Klein, overzichtelijk, rondom aan te wandelen, de oevers rijkelijk begroeid met struiken en diverse boompartijen, lieflijk gespiegeld in het kalme water langs de lijn van de horizon, beschenen door pril zonlicht. Donkere boomstammen als contrast afstekend tegen het lichte bladerdek.

Zo moet het paradijs er hebben uitgezien, stel ik me zo voor. 

Onbedorven. 
Idyllisch. 
Geen mens te zien. 
Uitbundig fluitende vogels te horen, vol overgave lof zingend naar de Oorzaak van alle oorzaken.

Zuiver. 
Pril. 
Volmaakt.
Heilig.
Rein.
Stil.
Verstild.



Kissed by a thousand diamonds