Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

donderdag 31 januari 2013

I don't know how to love Him


Een bekend nummer uit de film 'Jesus Christ Superstart', het enige nummer wat mij daar trouwens van aanspreekt, qua tekst. Het is geschreven vanuit het gezichtspunt van Maria Magdalena, waarbij haar gevoelens zich vooral kenmerken door grote verwarring en veel vragen. Vooral de vraag, wie Hij nu werkelijk was ... 

Hier een mooie versie, gezongen door Sinead O'Connor.

I don't know how to love him. 
What to do, how to move him. 
I've been changed, yes really changed. 
In these past few days, when I've seen myself, 
I seem like someone else.
I don't know how to take this. 
I don't see why he moves me. 

Stel je mocht de stilte overtreffen

stel

je mocht
de stilte
overtreffen

jezelf
je ziel 
met woorden 
op gedichtendag 
geïnspireerd 
verheffen 

gekleurde wolken
dichten 
aan het firmament 
van diep 
gedeeld 
verlangen 

of vergezichten 
schilderen 
met rake beelden 
hoop 


andermans

mondhoeken 
laten krullen 
door licht 
getinte 
niet al te 
vluchtige 
humor 

woensdag 30 januari 2013

Herkenning

te lang
hebben wij
gezwegen
geluisterd
voor waar
aangenomen
gewezen naar
gesproken over

toen wij
voorzichtig
en nieuwsgierig
door de muren
kierden
ontdekten
wij pas
hoe gelijk
zij leken

en toen
de muren
uiteindelijk
open
gebroken zijn
en wij
de zij 
ontmoetten
in de ogen
konden kijken

bleken wij
uitbundige variatie
te delen
intieme eenheid
te bevatten
dezelfde taal
te luisteren

maandag 28 januari 2013

Clarity

Heel wat woorden zijn al over Hem gesproken.
Boeken vol geschreven.
Visies gegeven, opties aangeboden.
Theorieën uitgeplozen en verdiept.
Het schiet tekort.
Steeds weer.

Hij is groter.
Altijd.
Niet te vangen in een beeld.
In een theorie.
In logica.
In een systeem.
In een beperking.
Op te sluiten in onze tijd en ruimte.

Hij wordt genegeerd.
Hij wordt ontkend.
Hij wordt dood verklaard.

Hij is echter niet te ontlopen.
Niet uit de weg te gaan.
Wat jij niet wilt zien, zegt niets over wat Hij is en ziet.

Hij wordt gezocht.
Hij wordt nagejaagd.
Hij wordt aanbeden.
Hij wordt toegezongen.
Hij wordt vertrouwd.

Hij laat zich, toch, ook daar niet zien.
Niet voelen.
Niet ontdekken.
Niet met zintuigen ervaren.
We zouden het niet aankunnen.

Er zijn er die zeggen het te weten.
Ze hebben het gezien, gehoord, ontdekt, ervaren.
Ze zeggen hoe het moet.
Ze doen alsof.
Geloof ze niet.

zondag 27 januari 2013

Spiegel

Durf je?
Met open ogen?
Rechtstreeks?
Direct?

Waarom aarzel je?
Is het eng?
Schaam je je?
Voor jezelf?
Nee, toch zeker ...?

Durf maar te kijken.
Stap over de drempel van je eigen aarzeling.
Ga zitten, kijk in die spiegel van je ziel, staar in de diepte van je eigen ogen.
De spiegel van morgen.
De spiegel van nu.

Laat jezelf doordrongen worden van jezelf.

Concentreer je.
Kijk.
Niet intens, niet te hardnekkig, niet te nadrukkelijk, niet te fanatiek.
Nee, gewoon losjes, ontspannen.
Observeer.
Neem waar.
Wacht.
Wacht tot de wereld om je heen schemerig wordt.
En alleen die ogen overblijven.
Probeer te omschrijven wat je ziet, in gedachten.
Laat je niet afleiden door andere impulsen.
Zie de kleuren, het wit, je iris, je pupil.
Links en rechts.
De wenkbrauwen.

Laat je verleden toe, kruip in je eigen huid.
Blijven kijken.
Laat het komen, zacht, omfloerst en van een gepaste afstand.
Durf je verder terug?
Mooie en warme herinneringen, uit je kinderjaren.
Het weer zo zonnig, de tijd zo tastbaar traag.
Maar ook de pijnlijke momenten.
De schrikmomenten.
De trauma's, van school wellicht, van zogenaamde vrienden.
Laat het toe, laat het komen, kijk er naar.
Voel de tranen branden.
Erken je gevoelens, van toen, van nu.
Duik terug, langzaam, voorzichtig, in de binnenwereld van je eigen fantasie.
Van de dromen, die je droomde.
Van de boeken, die je las.
Van het verlangen dat groeide.
Van de moeilijke vragen, waar geen antwoord op kwam.
Ga terug in de tijd, voel je geborgen, gekoesterd, geliefd.

Wit


Terwijl de regen en de stijgende temperatuur weer aan een omvormingsproces bezig zijn en de sneeuw transformeert naar pappig water, mijmer ik nog even door over wonderlijk wit.

Want het blijft toch een prachtig fenomeen, die sneeuw. Adembenemende sfeer kan het oproepen. De wereld krijgt van meet af aan een ander aanzien. Een vredige deken van onschuld bedekt alle sombere kleuren van het landschap, zelfs de kaalheid van de bomen in het winterseizoen. Stilte van gedempte geluiden en sereniteit geven een passende entourage van verstilling, waardoor het lijkt of je in een hemelse oase bent terechtgekomen.

Maar sneeuw is wel lastig om foto's van te maken. Want alleen wit kan niet. Wit bestaat bij de gratie van de omringende donkerheden, silhouetten van bomen, hekken en gebouwen. Dat afstekende geeft dan effect aan het wit van de sneeuw.

Puur wit kan de camera niet registreren, hij raakt van slag, kan niet scherpstellen.

Maar in de schilderkunst is wit juist een basiskleur. Hij wordt bijna met alle kleuren gemengd, om de felheid en intensiteit van de kleur te dempen tot een zachte pasteltint.

Wit is het symbool van puurheid en van onschuld. Onbevlekt en onbezoedeld. Een onbeschreven blad papier. Blanco. Rein.

Soms zou je dat willen. Terug naar je geboorte, naar dat onbeschreven blad papier. Zonder de moeilijke dingen die je hebt meegemaakt. Maar ja, het kan niet. Maar als het wel zou kunnen, dan had je ook weer de mooie dingen gemist.

Soms droom je ervan. Van een hemel vol onschuld, een oase van reinheid, een en al goedheid en zuiverheid. Oogverblindend wit licht van engelen. De allesomvattende glorie van God zelf. We kunnen ons er een beetje een voorstelling van proberen te maken, als we het directe zonlicht over de sneeuw zien dwalen en wij onze ogen af moeten schermen voor de felheid van de weerkaatsing ervan.

Maar nu, dat wit. Dat aardse wit dat je alleen kunt zien, als het in een landschap van donkere staketsels iets onbedekt laat, wat zo een contrast vormt met dat anders onzichtbare wit. Dat voorproefje van de hemel. Over ons heen gewaaid vanuit de verre toekomst.

In de Bijbel komt dat beeld ook meerdere keren terug. Sneeuw als bedekking van de zonden, als vergeving van wat verkeerd ging. Waardoor we weer rein mogen worden, opnieuw mogen beginnen, zoals dat blanco, onbeschreven blad papier.

Maar als je nog even verder doordenkt over het fotograferen van sneeuw, dan zou je ook een andere vergelijking kunnen maken met het leven. Want zoals wit af kan steken bij de donkere silhouetten in het landschap, en zo juist een harmonieus geheel vormt, wat onze aandacht trekt, zo zou je ook kunnen zeggen dat de donkere perioden in ons leven ons bewuster maken van het goede en mooie.

De kwetsbaarheid, die ons geraakt heeft, pijn heeft gedaan, vermeerdert de kostbaarheid, althans voor ons gevoel. Wat wij verkeerd hebben gedaan, wat schade heeft aangericht in onze relaties met andere mensen, zou ons moeten leren om de volgende keer voorzichtiger te zijn met uitspraken, oordelen, negeren van anderen. Wat ons raakt, kan ons zachter maken. Opener.

zaterdag 26 januari 2013

Vol was de maan


vol
was
de maan
in de nacht
van weten

licht
in het duister
van onmetelijk
universeel
gedacht
en gezien

hoop
op later
in het nu
van zwart

vrijdag 25 januari 2013

Voorbij

voorbij

is dat
geweten
en geleefd
gezien
en ondergaan

maar nu
niet meer

verdwenen
in het grote niets
de zee
van ongezien
en nooit
bestaan

vergetelheid

Reflectie


Sta je foto's te nemen.
Afgestapt van je fiets.
Van de witte sneeuw.
Van de koele mist.
Van de zon die er aan komt.
En op het landschap een betoverend licht legt.
Als voorbode van een zonnige dag.

Ingehouden adem.
Knip, knip.
Adembenemend zelfs.

Gedrongen om vast te leggen.
Alle obstakels te vermijden.
Lantaarnpalen, lichtmasten, verkeersborden.
Mensen zelfs.

Dan.
Valt je oog.
Op licht.
Ver weg.
Door de mist gedrongen.
Spattend licht, maar omfloerst.
Rood en geel.
Ingehouden adem licht.
Gebroken in tientallen brokken.

Adembenemend poëtisch ontwakende morgen




woensdag 23 januari 2013

Woord

woord
dat traag
en stil
wordt geboren
in mijn hart

woord
dat boeit
en zich
hecht
dat zich
vecht
tot symbool
voor oprecht
dat blijft 
broeien
en groeien
tot diep
en bewogen

woord
in mijn hoofd
zoekt een weg
naar de ander
dichtbij
of ver weg
aanspreekbaar
met taal
gehoor
en begrip

Moederkloek?


Vanmorgen stapte ik van mijn fiets om een foto te maken, werd ik bijna tot 'moederkloek' gebombardeerd .... In de sloot voor me zat een groot aantal waterkippen te klappertanden. Waarschijnlijk zijn ze door enkele dierenliefhebbers nogal verwend, want ze stormden massaal de sloot uit, mijn richting uit, en vleiden zich nederig voor mijn voeten.


Maar ja, sorry hoor, welwillende onderdanen, ik had alleen brood voor mezelf bij me. Bedankt voor het eerbetoon, maar ik moest jullie in barre hongersnood achterlaten, wachtend op een andere weldoener ...


Zou het ...?

Zou het ...?
Voetstapjes heen ...
Voetstapjes terug ...
Een dichtgevroren gat als keerpunt ...
Zou het ...?


Sprookjes bestaan


Nee.
Een zere rug is niet leuk.
Naar de fysiotherapeut is tamelijk omslachtig.
Het kost tijd.

Maar soms.
Soms is het ook een zegen.
Een extraatje.
Een knipoog van boven.

Als je dan zo maar weer getuige mag zijn van het opkomen van de vertraagd ontwakende winterzon, die een betoverend licht legt over het verstilde landschap in de sneeuw.
Dan wordt het een sprookje.
Waar je even in rond mag dwalen.
Verwonderd, verbluft, geboeid, gefascineerd.
Een wauw-moment.
Dan blijf je omkijken, stoppen, afstappen, knippen, vastleggen.

Vandaar.
Een hele serie.
Van licht en kleuren, mist en sneeuw, gekleurde hemeltinten.
En toch maar af en toe de rechtstreekse zon ook erbij.
Jammer van de vlekken, het scherpe licht.
Maar zo mooi.
Zo wonderlijk.

Ja, sprookjes bestaan.
Echt.
Soms.
Ik mocht er even vertoeven.
Ik was er live bij.
Als een woordeloos meditatief morgengebed.



zondag 20 januari 2013

Kostbaar

Zeg, kleine vlinder.
Met je breekbare vleugels.
Met je altijd zoekende onrust.
Met je haperingen, buitelingen,
Zichtbaar gehavend, diep gekwetst.
Pijn gedaan, ongelooflijke smart gedragen.
Diep weggestopt in je cocon.
Gevangen in muren.
Veilig in steen.
Standbeeld geworden.

Kom eens.
Kom eens tevoorschijn.
In het licht.
Sla je vleugels eens uit.
Vlieg eens.
Fladder in vrijheid.
Op zoek naar het licht.
Het zoete, dat wacht.

Want ja, je bent kwetsbaar.
Fragiel en breekbaar.
Gekwetst en vol wonden.
De tranen, de vele zoute tranen, ze hebben gevloeid.

Maar weet je, luister eens.
Ik wil je wat vertellen.
Ik moet je wat zeggen.
Ik geloof dat je iets nodig hebt.
Nu.

Manna


dit 
witte 
wollen 
manna
teder
uit verre hemelen
gezaaid

kriskras
in slowmotion
en gehuld
in bitter zwijgen
naar donkere aarde
neigend

het lijken
tranen
van vervlogen
wolken
wetend
van verleden
wenend
van voorbij

Survival




donderdag 17 januari 2013

Kwetsbaar

Zeg.
Psst.
Kom eens.
Ga je mee?
Even wandelen?
Even verdwalen op de weg van het leven?

Kom, laat alles los.
Onthecht je.
Haal adem.
Verhef je van je zetel rust.
Doe je vrije stappers aan.
Een gevulde rugzak mee voor onderweg.
Een frisse neus halen.
Genieten van het goede.
Openstaan voor nieuwe inzichten.
Je ogen open.
Je oren gespitst.
Alle zintuigen in de ontvankelijkheidsmodus.

Wat zeg je?
Stilte ...?
Je hoeft niet bang te zijn voor de stilte.
Het is nooit echt stil.
Er zijn altijd geluiden.
Kom, luister, naar de stem van je hart.
Diep van binnen.
Je wilt best.
Maar durft niet toegeven.
Of wel soms?

Kom, laten we gaan.
Nu.
De altijd voortdurende drukte voorbij.
De huizen van vanzelfsprekenheid voorbij.
De straten van kris-kras doorhollen voorbij.
Je werk van door de wind van leegte voortgedreven bezigheden voorbij.
Je morgen-zorgen voorbij.

Buizerd


Nog zo'n ontmoeting vanmiddag. Buizerd, vlak aan de weg. Rustend op een tak. Maar telkens lastig gevallen door een aantal kraaien, waardoor hij een aantal keren moest verkassen. Verschillende opnamen kunnen maken.


Kramsvogel

Middenin Papendrecht, langs een autoweg, zag ik deze bijzondere vogel met mooie kleurentekening in een bessenstruik zitten. Van twee meter afstand kon ik hem rustig fotograferen. Van verschillende kanten heb ik te horen gekregen, dat het hier om een kramsvogel gaat.


Rondje Dordrecht in sepia en wit

Vanwege een bezoek aan het ziekenhuis in Dordrecht, vandaag meer dan drie uur op de fiets gezeten en een serie foto's geschoten van de sneeuw en de rijp. Vooral de rijp aan de bomen geeft een heel apart effect aan de foto's. Verder valt op, als je de foto's later terugkijkt, dat naast het wit, ook sepia een overheersende kleur is. Waarschijnlijk omdat de zon niet echt door wilde breken. Alleen aan het eind van de middag kwam hij af en toe bleekjes tevoorschijn.

Een uitgebreide selectie van een nog veel grotere serie foto's.




dinsdag 15 januari 2013

Een deken van onschuld

louterende onschuld 
dwarrelde vredig 
uit de toekomst neer
als fluisterende belofte 
van het wonder 
dat wacht



zondag 13 januari 2013

The cloud of unknowing

Al sinds mijn eerste leesles op school ben ik een lezer. Een scala aan nieuwe werelden opent zich dan voor je. Van lieverlee leer je van alles, beleef je mee, ga je op reis, en wordt je wijzer van steeds meer kennis. Eigenlijk is het instituut school dan zelfs min of meer een fnuikende rem op die ontdekkingstocht naar het ware, het schone, het wijze en het goede, wat er in de wereld te verkrijgen is, gratis en voor niets. Je wordt er door gevormd en gevuld, geleid en getrokken, je wordt zelf ontdekkingsreiziger en mee-belever.

Mijn boekenkasten hebben zich in de loop der jaren gevuld, tot het niet meer paste. Het is dat er ook nog andere dingen in het leven gebeuren en nog veel meer dingen zouden moeten gebeuren, die het ook waard zijn om te doen, het is dat ik ook nog andere hobby's heb en zou willen beoefenen. 

Je zou eigenlijk kluizenaar moeten zijn om alles te weten wat er te weten is. Er is geen grens aan kennis. En daar loop je toch op den duur tegenaan. Want je bent geen kluizenaar, er zijn andere zaken belangrijk, het leven bestaat ook uit relaties, er moet gewerkt worden. 

En, ook belangrijk, je kunt niet alles weten.

Je hebt generalisten en specialisten en eigenlijk wil je dat allebei wel zijn, maar dat is natuurlijk onmogelijk. Je kunt niet alles weten. En als je van een gedeelte alles weten wil, valt er nog steeds meer te ontdekken en te leren. Het houdt nooit op. En met internet valt er over de hele wereld nog veel meer te ontdekken. Reuze interessant en wetenswaardig. Waar. Mooi. Eigenzinnig. Prachtig. Diepzinnig.

En met de kennis vermeerdert ook het denken. Nooit staan je gedachten stil. Blijf je malen, peinzen, integreren van andermans wijsheid. Soms komt het er uit. Meestal niet. Blijft het veilig opgeborgen. Dit weblog is één van de weinige openers van wat er allemaal ligt opgeslagen aan kennis, waarheid, wijsheid.

Maar ondertussen, de stapel ongelezen boeken groeit. Je moet steeds meer links laten liggen. Je gaat het niet redden. De tijd is maar beperkt. Je leven is te kort, te vol. Er is te veel.

Je moet op de rem trappen. 
Stoppen. 
Pauzeren. 
Afbouwen. 
Nee leren zeggen. 
Wegkijken. 
Terugleggen. 
Adem halen. 
Stil leren zijn. 
Concentreren op de basis van het leven. 
Leven, eigenlijk, in plaats van lezen. 
Toch?

zaterdag 12 januari 2013

Your love

Your love
is a poem
of unspoken words
a symphony
of caring
and accepting

Your love
is an ocean
of living water
and a sky
full of breathgiving
spiritual bread

Your love
is an endless painting
of true colourful hope

Verdwaalde lichtbriljanten



Wonderlijke distelcirkels in het gras


Vreemde spinnenwebvormige cirkels in het gras vanmiddag. In de schaduw, dus nog voorzien van een laagje rijp. Het leken wel distels, in ieder geval zaten er harige uiteinden en hier en daar stekels aan de langwerpige bladeren.

Was het echt een patroon dat zo gegroeid is? Hoort het zo? Ik weet het echt niet. In ieder geval viel het mij juist op omdat het wit was geworden door de rijp.


Goudenwinterlicht-en-wolkenvlagen-wandeling


Het was best fris vanmiddag, met een stevige oostenwind, maar toch een lekkere wandeling kunnen maken in een redelijk strak tempo. Niet te veel foto's gemaakt dus, maar nog genoeg om een sfeerselectie te kunnen laten zien van fraai gouden winterlicht dat op de vlakke polder viel, onder een hemelkoepel met opvallend vlagerige wolken. Bijna net zoals vanmorgen, maar toch weer iets anders.