Stilteklooster

van nature

verzuip ik

in mijn vrijheid

van alles

wat te zien is

maar

ik 

jaag 

ook geregeld

gejaagd

naar onthaasting

er is

in mij

een indringende

poging

om tot stilstand

te komen

de rem

te zetten

op het tot mij nemen

van nog meer kennis

van goed

en waar

en mooi

los te laten

leeg te worden

stil te zijn

onthecht

aan materie

verlost

van dwang

mij terug

te trekken

in het stilteklooster

van mijn ziel

de deuren dicht

alle actie 

stopgezet

om slechts

gedachten

als stromend water

te beschouwen

die voorbij

trekken

zittend

onder een boom

vol schaduwvrede

te reflecteren

op daden

te overwegen

van plannen

te zoeken

naar dromen

te luisteren

naar het zwijgen

van de nacht

in te keren

tot mijn diepste kern

los te komen

van alles

wat mij bindt

en boeit

alleen maar

zijn

alleen

met God

want 

zijn genade

is genoeg

en al het andere

dus 

ten diepste

overbodig

maar

zo vaak

te vaak

is mij

dit streven

niet te halen

dit pogen

tot mislukken

gedoemd

omdat

mijn hoofd

mijn gedachten

mijn drang

tot denken

niet is 

te stillen

en te stoppen

omdat

ik mij

niet kan

ontledigen

van wie

ik ben

niet

los kan

koppelen

van wat mij

beheerst

daarom

is mijn 

diepste verlangen

inmiddels

nu alleen

nog maar

beperkt

tot wachten

op het wonder

van alles

los

te kunnen 

laten

onder het uiten

van een 

ultradiepe

zucht

als fluistering

wees stil

mijn ziel

hou op

met regenen

en zoeken

met roeren

en ontplooien

ontluiken

en ontwaren

bouwen

en borduren

stop

met het vullen

van deze 

onverzadigbare

leegte

het gat

in mijn leven

dat alsmaar

groeien

wil

tot barstens toe

gerijpt

in volle rijkdom

van begrijpen

sta 

vast

gesteld

en zet 

al zwijgend

de beweging

in gang

naar binnen

op weg

uiteindelijk

op weg

naar dat klooster

van stilte

ommuurd

door de nacht

maar zonder dak

van aardse

gerichtheid

zodat ik

bewust 

mag leren

omhoog

te kijken

naar de hemel

van diepte

de sterren

van duizeling

en het licht

van de oorsprong

om 

van daaruit

bevangen

door dit diep

doorsijpelende licht

weer 

frisse lucht

te scheppen

van een hogere

adem

van de geest

van laat maar

waaien

en het koolzuur

van overtolligheid

ter vergeving

aan te bieden

aan het wachtend

wonder

van de eeuwigheid

dit

is slechts

wat ik wil

niet meer

maar ook

niet minder