Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

maandag 31 december 2012

Serendipity

Dit mooie woord kwam van de week voorbij op internet, als titel van een intrigerend muzieknummer van Jack G. Wilson. Niet echt te vertalen met serendipiteit, want dat zegt nog niets.

Wel een mooie betekenis. Volgens de Engelse versie van Wikipedia:
Serendipity means a "happy accident" or "pleasant surprise"; specifically, the accident of finding something good or useful while not specifically searching for it.
De muziek die ik hoorde is maar beperkt te vinden op internet (een dag gratis te beluisteren geweest), en dus is ook de tekst (nog) niet te vinden en te vertalen. Voorzover ik het heb kunnen ontleden, gaat het over iemand die een bootreis maakt. Het refrein van het eenvoudige, gedragen muziekstuk, met enkel tokkelende gitaarbegeleiding, zingt 'Horizon, hold on, to me ...'

Wat je hier ziet is de plotselinge perspectiefwisseling, als roep om hulp, als gevraagde reddingsboei. Omdat het schip kan bewegen door de golfslag, heb je een vastigheid nodig, een hulplijn van buitenaf, die wordt gevonden in de streep van de horizon, die immers vast op zijn plaats blijft. Mensen, die zeeziek worden, wordt hier vaak op gewezen, hou je oog gericht op de horizon. Voor het hervinden van je evenwicht. Het denkbeeldige houvast, dat natuurlijk niet echt een houvast kan bieden op die afstand, maar het leidt wel enigszins de aandacht af van je eigen misselijkheid.

Je vindt dus iets buiten jezelf, onverwacht, vreemd, wellicht wat vergezocht.
Maar je kunt er baat bij hebben.
Het werkt.

zaterdag 29 december 2012

Explosiefimpressionistisch expressiefmagnifiek


Warm winterlicht

Als, na dagen van regen, het laaghangende winterlicht in het polderlandschap komt schijnen, dan verandert de sfeer onmiddellijk.

Een warme gloed trekt over het uitgebloeide groene gras, het bruin van de bomen verliest zijn dofheid en begint te glanzen in omfloerst roodbruin, en het wuivende riet wordt goudgeel van kleur. En dat, als samenbindend decor, met een hemelsblauw tintje afgezet ...

Een bijzondere ervaring om dan in dit zo bekende gebied rond te lopen en de verandering te zien en vast te mogen leggen. Een kijk-ervaring, die je graag wilt delen ...



Wittewonderwolkendag


Vandaag was een bijzonder zonnige dag. Met veel hemelsblauw te zien en echte Hollandse, witte wolkenluchten. Alle varianten aanwezig. Vanmiddag, na een aantal dagen regen, toch maar weer aan de wandel gegaan. En na drieënhalf uur weer huiswaarts gekeerd, met 575 gemaakte foto's. De meeste daarvan gemaakt van die wolkenluchten.

Hieronder een serie van het wolkenlandschap van halverwege de middag. Een volgende serie over wat zonlicht kan doen met de sfeer in een kaal winterlandschap.

En tenslotte straks nog een beeldverslag van een fantastische zonsondergang, ingebed in een telkens veranderende wolkenvoorgrond.



Huh? Eend zonder kop ...?

Vreemde gewaarwording. Eenden aan de kant. Zonder kop, zo lijkt het althans.



Blijken lekker weggedoken voor de wind. Kop in de veren. Alleen de achterkant nog zichtbaar. Wel een bijzondere achterkant. Het zijn, op hetzelfde plekje als toen, dezelfde vreemde eenden, die ik enkele weken ook gefotografeerd heb. Kroon-eenden, heb ik toen geleerd. Hieronder één van de foto's die ik toen gemaakt heb.


vrijdag 28 december 2012

These golden reeds


when 
the light
catches
te wind


and the wind
whispers
in the reeds

Each fire


each
and every
fire

is magic
and electrifying

is a mirror
to your eyes

is awakening
dreams untold

is a mystery
of eternity

Roofvogeldag


Vandaag was het roofvogeldag. Op weg naar mijn werk en later weer naar huis, na twee uurtjes werken, zag ik meerdere roofvogels op een goede afstand om te fotograferen. Helaas was het licht niet ideaal, en blijkt de zoomfunctie ook zo zijn beperkingen te hebben. 

Een aantal buizerds en een biddende torenvalk lieten zich rustig en van korte afstand vastleggen. Al is het snelle vleugelgefladder bijna niet goed te vereeuwigen.

Op de terugweg, zelfs foto's in de regen genomen. Eerst van de torenvalk op een lantaarnpaal. Later ook de weken geleden al vastgelegde 'witte' buizerd, die deze keer wel van zeer dichtbij vast te leggen was. Hoewel hij telkens opvloog als je hem te dicht naderde, ging hij een eindje verderop gewoon weer zitten, in een andere boom. Vooral die laatste twee foto's zijn van goede kwaliteit ...

















donderdag 27 december 2012

In de regen van het leven

De regendruppels vallen ritmisch vanuit een hoge, onzichtbare wolkenhemel, en elke druppel veroorzaakt uitwaaierende en rimpelende kringen. En verdwijnt, weg in het water van voorbij. Elke druppel lijkt hetzelfde, maar is niet na te meten, onnavolgbaar. Elke druppel valt apart, op regelmatige afstand, eerlijk verdeeld, ieder op zijn eigen plekje.

Het water zelf oogt stil en onbewogen, afgezien van die voortdurend verschijnende rimpelingen. Het raakt niet merkbaar voller. Het maakt alles deel uit van een wereldwijd systeem van opwarming, wind, verdamping en ontlading. Het houdt zichzelf in stand. Deel van een geheel. Met telkens maar een klein stukje zichtbaarheid. Voorzover je er oog voor hebt.

Zoals de mensenwereld.
Een netwerk van geruchten.
Een universum van individuen.
Een ballenbak.
Een voortschrijdende generatiewisseling.

En toch zijn niet alle druppels hetzelfde.
Zijn niet alle mensen gelijk, zelfs niet op het eerste gezicht.

De een laat zich meeslepen door zijn gevoel, door de wind bewogen, afhankelijk van licht en uitzicht, aangeraakt door woorden of muziek, ontmoetingen en gebeurtenissen. Kleurenspontaan en flegmatiek. Los woestijnzand, binnen no time te veranderen in oasezandkastelen.

Een ander is wat afstandelijker, bekijkt en schikt, overweegt en bewaart alle indrukken in geheugen en hart. Introvert en bescheiden, luisterend en rustig. Moeilijker te benaderen, of te betrappen op onbezonnen uitspraken. Zelfbeheersing lijkt het belangrijkste. Gevoelens zijn ver te zoeken, wellicht diep weggestopt, maar wel degelijk aanwezig.

Je hebt doeners en denkers.
Impulsieven en concreten tegenover bedachtzamen en abstracten.
Prakkezeerders en praktijkmensen tegenover theoretici en aarzelaars.

Zij leven.
Zij leven zich in.
Zij leven zich uit.
Zij leven voorbij.
Zij leven vooraan, of achteraan, of ergens halverwege.
Op de voorgrond, de achtergrond, of volkomen onopgemerkt.
Zij veroorzaken rimpelingen, bemerkt of ongezien.
Zij zijn deel van een groter geheel.
En ieder uniek.

woensdag 26 december 2012

De waan van de dag

De Waan van de dag was vaak op de voorpagina van sommige kranten te vinden.
Of in het achtuurjournaal.
Of op Twitter.

Hij had een aantal zeer actieve najagers.
Die hem te pas en te onpas gebruikten of te hulp riepen.
In het volle moment van aandacht brachten.
Pontificaal in de schijnwerpers.
Ter meerdere eer en glorie van zichzelf.
Bewust.
Gespeeld meewarig of verontwaardigd.
Deel van het flagrante toneelspel van de politiek of de gewetenloze jacht naar scoops van de media.

En daarnaast waren er natuurlijk ook veel volgelingen, een grote schare ware aanbidders. Een bontgekleurde kudde meelopers, die zich gewillig liet meeslepen en zich binnen de kortste keren liet meesleuren in over elkaar heen buitelende verontwaardigde reacties en boute veroordelingen.

De Waan van de dag was dus vaak onderwerp van gesprek.
Vluchtig.
Hijgerig.
Hyperig.

Weliswaar was hij telkens weer een kort leven, of beter gezegd, een korte opleving beschoren, maar dat werd ruimschoots vergoed door de hoge mate van frequentie. De gekste luwte duurde hooguit een dag, maar soms kwam hij wel een paar keer per dag voorbij.

Incarnatie

De incarnatie is het meest onbegrepen mysterie van het leven.

Het wonder van God, die met een woord 'niets' laat opbloeien tot levende materie en geestelijk wezen.
Die tijd en ruimte schept vanuit een ongeziene, onvoorstelbare eeuwigheid.
Zichzelf vrijwillig beperkingen oplegt.
Zijn aandacht richt.

De Ik ben, die wil.
En het is.
Het wordt.
Het gaat.
Het komt.
Het groeit.
Het leeft.

En het leven, dat weer repeteert.
Zich voortplant.
In een eindeloze cyclus.
Generatie na generatie.
Met ongelooflijke eigenschappen in ongeziene cellen en structuren, elke cel een levend organisme met alle potentie in zich, om uit te groeien tot nieuw levend wezen.

God, die dit allemaal maakt, ziet, onderhoudt, stuurt, meeleeft.
Maar zich ook terugtrekt, het overlaat aan de actie van zijn schepselen.
Tot op zekere hoogte loslaat.
Zichzelf verborgen houdt.
Op afstand blijft.
Transcendent.
Ongrijpbaar.
Onnavolgbaar.

dinsdag 25 december 2012

Elke dag is vandaag

Zit ik hier.
Te kniezen.
Een cynische analyse zitten schrijven vandaag.
Althans, geprobeerd.
Niet gelukt.
Geen structuur gevonden, geen lopend verhaal, geen heldere analyse.

Over het leven in twee werelden.
Die niet met elkaar te rijmen zijn.
Die regelmatig botsen.
Op beide heb ik kritiek.
Fundamentele kritiek.
Samenvallend in deze periode van Kerst.
Feest van het licht.

De kerk, de wereld van het christendom. Met een authentieke, geweldige, diepe, levensveranderende, nog steeds actuele boodschap. Maar met een belabberde PR-afdeling. En een grote vrijblijvendheid van haar deelnemers.

En de fake-lichtjeswereld. Van oppervlakkigheid en egoïsme. Van gevoel oproepen, met heel veel tamtam, maar met bar weinig inhoud. Een facade . Een spel. Een toneelvoorstelling. Een klucht.

Letterlijk heb ik deze week aan iemand gevraagd:
Vind jij dan niet dat Kerst een hieper-hype geworden is, een namaak-lichtbad, een thuis-vakantiegevoel, een zwevende-hemel?
Maar nee. Ik heb het hierboven toch maar weer allemaal geschrapt, verwijderd. Te negatief, te kritisch, te cynisch. Te weinig oplossingsgericht.

Ik heb deze week wel op mijn eigen manier, via Twitter, diverse oneliners geponeerd, die mijns inziens wel met de grote boodschap van Kerst te maken hebben. Het wonder van God die mens werd. En wat dat dan ook voor ons zou moeten betekenen. Dat zoiets niet vrijblijvend kan zijn.

En die wil ik hier toch maar even herhalen. Als aandachttrekkers. Als nadenkertjes. In de hoop dat het nog iemand aan mag spreken. Want, midden in de discussies die zo'n serie tweets soms op kan roepen, maakte ik een opmerking, die mij zelf verraste door haar kracht. Namelijk, dat elke dag 'vandaag' is ...

Kerst is op zich geen bijzondere dag. Jezus vierde waarschijnlijk zijn eigen verjaardag niet eens, en zou zeker niet willen dat wij dat nu nog doen. Bovendien is die 25e december gewoon willekeurig gekozen. Maar toch, elke dag is 'vandaag'.  Een kans. Een moment nu. Tijd. Dus, ook de bezinning die enkele kerstgedachten op gang zouden kunnen brengen, hebben het recht op een kans. Een mogelijkheid. Potentie.

En hier laat ik het dan maar even bij. Deze ingekorte, onder kritische zelfcensuur drastisch aangepaste meditatie. Niet bepaald positief, niet bepaald diepgravend. Niettemin, goede en rustige dagen en een mooi en zinvol nieuwjaar toegewenst.

maandag 24 december 2012

Er is een kind dat mij dwars zit

er is 
een kind
dat mij 
dwars zit

kind in mij
diep weggestopt
en verdrongen
kind uit mijn jeugd
verdwenen herinneringen
gedoofde onschuld

er is 
een kind
dat mij
dwars zit

nageslacht
van vlees
en bloed
snel uitgedoofd leven
gehechte liefde
hartverscheurend verdriet
een koude steen
en wat foto's
een sprankje hoop
en heel veel geduld
gevraagd

zaterdag 22 december 2012

Breekbare vlinder

vandaag
zag ik
verbaasd
een vlinder
vliegen

gehavend
en beschadigd
gebutst
en gebroken
getekend
door het leven

maar ook
zo teer
en kwetsbaar
fragiel
en gewaagd

ontworsteld
aan eigen
zorgvuldig
benoemde
breekbaarheid

zij liet zich
gedurfd gaan
op golven
van verlangen
naar het licht
van de toekomst
reikend
naar een hemel
vol dromen

Onrust

voortdurende onrust
en diepe vragen
omklemmen
doorlopend
mijn zoeken 
naar meer 
en naar diepte
naar hoogte 
en verre beelden
van verleden
en toekomst

oceanen
vol wankele golven
donkere wolken
van smart
en woeste winden
van wanhoop
voeren mij mee
naar het einde
van wat ik
niet weten wil

kom
fluister
mijn naam
hou mijn hand
eindeloos vast
troost mij
met tranen
mijmer mij
rustig

luister mijn drukte
terug tot het fluisteren
van woorden
zonder waarde

Zoals God ooit ...

zoals God
ooit sprak
door een woord
tot het licht
en de wereld
werd geboren
als een baaierd
vol potentie

zoals God
de mens
formeerde
uit stof
en adem blies
tot geest
met een ziel
voor liefde

en Hij zelfs
na de val
van die mens
niet de dood
het laatste woord gaf
maar hardnekkig
het vat vol tegenstrijdigheden
vulde met een gapend gat
van heimwee en verlangen

zo kwam Hij
bewust en bedoeld
ook als kind onder ons
kwetsbaar
vervreemd
ontheemd
en verlaten

om als licht
in het duister
liefde te zaaien
en de deur
tot het leven
weer te openen
door zijn dood

donderdag 20 december 2012

Niet omdat wij ...

niet
omdat wij
onze tenten
versteenden
tot kille stilte
en uitbundig
strandden
in zelf
ontworpen
zekerheden

niet
omdat wij
onze herbergen
verwarmden
met glinsterend licht
en gezelligheid

niet
omdat wij
ons imago
oppoetsten
met cursussen
en coaches
om ons ego
te vinden
onder het licht
van aandacht

maar

maandag 17 december 2012

Advent?

Advent?
Is dat niet wachten op Kerst?
Is dat niet anticiperen op vrede op aarde?
Is dat niet de boel versieren en duizenden lichtjes ophangen en sfeer creëren en vreugde zoeken en gezelligheid maken en met zijn allen je stinkende best doen om het een beetje mooier en vrolijker te laten worden op deze aarde, in de allerdonkerste tijd van het jaar?
Is dat niet geloven dat het allemaal beter zal worden, ooit, later?

Advent?
Nee, dat is het niet.
Dat is het helemaal niet.
Dat is het allemaal niet.
Dat is wegkruipen.
Dat is ontkennen.

Advent, dat is wachten.
Wachten op de morgen.
Wachten op het licht.

Advent, dat is hartstochtelijk verlangen.
Advent, dat is bidden, tegen de klippen op.
Dat is verzwelgen in zwijgen.
Gelaten, in stilte.
Geladen, vol spanning.
Midden in de nacht.
Doortrokken van kou.
Overspoeld door vragen.

Weifelend.
Twijfelend.
Vertwijfeld.

Verontrust.
Fluisterend.
Eenzaam.
Verlaten.
Alleen.

Niet meer weten waar je het zoeken moet.
Honger.
Donker.
Angstig.
Verdwaald.
Op dood spoor.
Aan het eind van je Latijn.
Ver weg van huis.
Van God verlaten.

Advent is geen kitsch, geen lichtjesfestijn, geen glitter en glamour, geen vreten op aarde en in de magen een welbehagen. Dat is hol, dat is leeg, dat is nep, dat is namaak. Opgepoetste vreugde. Inhoudsloze jolijt.

Nee ....

zondag 16 december 2012

Groeien

Geruchten over een crisis circuleren al maandenlang als dreigend scenario voor onze Westerse economie. Wat vaak bedoeld wordt is een mindere groei. Minder omzet, minder winst. Maar er wordt gesproken over doemscenario's. Alsof de wereld vergaat.

Wat je ziet is dat aan de ene kant die geruchten zelf weer invloed hebben op die economie. Daarmee het imago van gebakken lucht versterkend. Maar aan de andere kant, loop je op zaterdagmiddag in een willekeurige winkelstraat, dan valt er van recessie helemaal niets te merken. Iedereen die je ziet loopt gehaast met goed gevulde tassen te winkelen, alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Wat ook weer geen goed totaalbeeld geeft natuurlijk, want als je echt minder te besteden hebt, dan loop je over het algemeen niet zo uitgebreid te winkelen. Dan knoop je juist thuis de eindjes aan elkaar ...

Maar toch. Onze economie is op groei gebaseerd. Steeds maar beter, steeds meer, steeds nieuwer en groter, moderner en nog makkelijker, of met juist meer mogelijkheden. Hoe meer je bezit, hoe gewoner dat wordt en hoe meer je gaat verlangen naar nog meer. Het lijkt een algemeen menselijke zucht naar expansie. Gretig bouwen aan de toten van Babel.

Toch leven wij gewoon in het rijkste deel van de wereld en gaat het op heel veel plekken en plaatsen er heel anders aan toe. Daar is het zien te overleven, strategie van elke dag. Zoeken naar brood of eten voor vandaag. Snakken naar op peil blijven. Vechten voor het leven.

Als je in de natuur kijkt, kun je zien dat groei een heel andere invulling krijgt. Niet steeds meer of groter. Maar heel anders. Langzamer. Om niet te zeggen trager. Afgewisseld door veel perioden van rust.

Groei gaat en komt met de seizoenen, gaat in fasen van dagen en nachten, telkens een klein beetje, open en weer dicht, wordt als het ware doorgegeven aan de toekomst door zaad en vruchten. De echte cyclus van het leven is doorgeven. Wat resteert en overblijft is voedzaam en genoeg voor mens en dier.

zaterdag 15 december 2012

Stilleven

Op een dag begon het weer te kriebelen. Na jaren. 

Er was iets wat hem had geraakt, bij het zien van een schilderij, wat hem even dieper had laten kijken naar de werkelijkheid, een extra dimensie had toegevoegd aan de kale beelden van de waarneembare werkelijkheid van het leven. Hij wilde meer. Meer laten zien. Vermoedens oprakelen. Vergezichten openen. Een realiteit achter de dingen oproepen, hoe moeilijk ook om te laten zien, hoe lastig ook om over te brengen. Hij wilde het. Nu. Al was het maar voor zichzelf, om zich te ontlasten van opgekropte metaforen en verborgen diepzinnigheden. Maar ook weer niet te concreet en bombastisch, niet te theatraal en opzichtig. Het moest sluimeren, verborgen aanwezig zijn. Verdwaald achter vormen, verstopt in materie.

Hij wilde even stil zijn. Zitten. Niets doen. Zijn hoofd zat te vol met gedachten. Veel te veel gedachten. Hij ging zitten aan de tafel. De krant open, maar ongelezen. De stapel boeken ernaast, waar hij maar niet aan toe kwam om er een van te lezen.

Hij dacht na. 

Waar had hij alles gelaten? Hoe lang was het al niet geleden? Wat wilde hij gaan maken? Het denken daaraan, iets concreets, maakte hem al wat rustiger. Hij stond uiteindelijk op, liep naar de zolder, en haalde daar de weggestopte schilderspullen tevoorschijn, onder uit een kastje, wat nog steeds naar terpentine rook. Penselen, schildersdoek, ezel, verf, een palet. Sjouwde ermee naar beneden. Zette zich in het midden van de kamer. 

De lege tafel in het midden. 

Want hij wist het nu. Het moest een stilleven worden. Een rustgevend schilderij aan de muur, waar hij telkens weer naar zou kunnen kijken als hij die rust nodig had. Zijn ogen zouden zoeken, meegezogen worden in het onderwerp, zijn ziel zou zich laven aan de rust, die uit zou gaan van de voorwerpen, die daar alleen maar zouden liggen. 

Stil. 
Verstild. 
Levend geweest, maar nu in rust. 
Inactief. 
Bedaard. 
Gerust. 
Voldaan. 

Hoopvol licht

er zijn
van die dagen
die somber
kunnen maken

van regen
en wolken
saai en grijs

maar
altijd weer
komt er
een einde aan

gaat de zon
weer stralen
houdt de 
regen op

er is dus
altijd weer
hoop
voor morgen


maar soms
zelfs 
als het grijs is
en bewolkt
zie je het gebeuren
onverwacht
maar zo duidelijk
als ogen
maar kunnen 
zien


dat heel even
de hemelwolken
wijken

glanzend licht
zich meldt
aan de horizon

Een knotwilg die stil staat te treuren

soms
zie je het
zomaar
met eigen ogen


valt het op
onder een grijs wolkendek

dat er 
knotwilgen zijn
die stil
staan te treuren

wolken
regenen
meestal
in opvallende maat
zonder inhouding
en beperking

vrijdag 14 december 2012

Kitschboomlichtjes

Vanmorgen bij het ophalen van de post stond er een verse kerstboom op het winkelplein, vol gehangen met lichtjes. Een kitsch kerstboom dus. Ik heb er zowaar een foto van gemaakt.


Omdat de Kerst er weer aankomt ... zo te zien aan alle toeters en bellen, schijnlichtschijn, stapels folders, kerstaanbiedingen en wat al niet meer aan echte kitsch en namaakkunst. En dat al weken lang.

Ik moet er altijd een beetje om lachen, om alle drukte die men heeft, om alle extra boodschappen die gedaan worden, om alle stalletjes, kransjes, herdertjes en engeltjes, om alle energie die al die lichtjes kosten voor een beetje goedkope sfeer. Brrr ... ik heb er niets mee.

En het heeft nog eens niks met het echte Kerstfeest te maken ook, de geboorte van God als licht in de duisternis. De komst van het kind in zwakte en kwetsbaarheid. Het begin van de ellende. Maar wel bewust bedoeld. Wel lang van te voren aangekondigd. Wel uitlopend op opperste liefde.

Een kruising van de tijd en de eeuwigheid noem ik het altijd maar, en dat is niets teveel gezegd.

woensdag 12 december 2012

Ontneem ons de rust

als langzaam
het vuur is gedoofd 
tot dankbaar smeulen
de woorden gesmolten zijn 
tot vloeibare hoop
de ogen 
die alles al zagen
het licht
niet langer
kunnen verdragen
en altijd bezige handen
tot rust zijn gekomen
in de schoot
van berusting

als gedachten
vaker vervliegen
in dromen van vroeger
en het hier en nu
vaak niet meer
wordt besefd
of geleefd

laat dan
o Heer
van de voorbije dagen
en de lange nachten
van eindeloos wachten

uw opvlammende wijsheid 
neerdalen
in het hart
van zwijgende ervaring

De driewittezwanenvroegindemorgendans


In lichterlaaie uitdovend



dinsdag 11 december 2012

Transformatie en transparantie

wie 
was er bij
in de nacht
van waken
en zag het 
met eigen ogen
gebeuren


wie weet
van het wonder
van transformatie
als de nacht
van vloeibaar
en zacht
stolt
tot verstilde
transparantie

Rijp