Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

zondag 30 september 2012

Handen

Toch handig, dat wij mensen handen hebben om van alles mee te kunnen doen.




Je zult maar vogel zijn en je aanhangsels ter linker- en rechterzijde nodig hebben om telkens weer de vrijheid te nemen jezelf boven anderen en deze wereld te verheffen, op zoek te gaan naar meer en beter, overmoedige vrijheid rondom. 

Je zult maar vis zijn en je vinnen nodig hebben voor continue bijsturing op de weg door het water die helemaal geen weg is, maar een zelf uit te vinden route door het open, transparante water van mogelijkheden.

Nee, dan wij, tomeloze doeners, doelbewuste fladderaars, richting zoekende zwaaiers, verwarde vechtmachines. 

Altijd in beweging. 
Tot veel goeds in staat. 
Tot ontsporen geneigd. 
Tot werken bereid, voor geld of eer, voor onszelf en ons gezin, voor kerk en vaderland. 

Wat we zien, kunnen we maken. 
Wat we willen, kunnen we breken. 

Wreed ...


God is licht

vanmorgen
in de kerk
was het thema
van de preek
God is licht

onder het spervuur
van woorden
kreeg ik velerlei
associaties
en bestormden
veel gedachten
de hemel

pas vanmiddag
zag ik het licht
zelf schitteren
zittend op de wc

zaterdag 29 september 2012

Betoverend licht



Op de grens van twee seizoenen

Vanmiddag aan het eind van de middag nog ruim twee uur wezen lopen op deze, wederom mooie nazomerdag. Het waaide behoorlijk. De wolken dreven in mooie treintjes achter elkaar van west naar oost. 






De temperatuur was niet al te hoog. Met de wind in de rug en de zon op je hoofd was het al snel warm, maar als de zon verdween en de wind rechtstreeks vat op je kreeg, was je toch blij dat je een vest aan had. Kortom, een echte, zij het droge, herfstdag.

Wat opviel was dat alles nog zo groen was. Alle kleur was weliswaar verdwenen, bijna geen bloemen meer te zien, maar weinig echte herfstkleuren op het eerste deel van de tocht waargenomen. 


Brightful tenderness


Zwanen


donderdag 27 september 2012

Kerkpad

het leven
is een kerkpad
van schuilplaatsen
onderweg

regelmatig
ontvlucht ik
de hectiek
laat alles los
en trek mij terug
in de stilte
van de kerker
van mijn ziel

daar
kom ik dan
mezelf
vaak tegen

want
mijn lichaam
is een tempel
waarin 
mijn geest
zoekt 
en roept
naar de Geest
die ergens
in mij wonen wil

een niet 
klein 
te krijgen
mysterie

woensdag 26 september 2012

Explosief expressionisme

Vanavond, onderweg naar huis fietsend, knalde het zonlicht nogal explosief in het wolkenrond. Ik kan het niet helpen, sorry voor de overvoering van licht en zon en wolken de laatste dagen op deze weblog, maar ik ga het weer laten zien. Het was zo adembenemend mooi dat het er echt vanaf spetterde.

Het is dan wel altijd de kunst om niet het directe zonlicht te fotograferen, want dat levert misbaksels, verkleuringen en vreemde ringen op, maar telkens te wachten tot de zon door een wolk aan het oog onttrokken wordt, zodat je indirect licht op de omliggende wolken krijgt. In combinatie met het spiegelende water en de wind die telkens nieuwe wolken meevoert, in verschillende lagen en fantastische vormen en vlagen, levert dat in drie kwartier fietsen aardig wat verschillende en schilderachtige tafereeltjes op.

Een selectie. Omdat ik het niet kan laten. En wil delen. Wat er was, zag ik. Ik was getuige. Ooggetuige. Wat is zag, heb ik vastgelegd. Wat ik vastgelegd heb, wil ik delen. Wat ik deel, zou ik willen laten raken. Omdat wat raakt, ogen opent. Omdat wat ogen opent, harten kan raken. Omdat wat harten raakt, weer ogen kan openen. Om ook te kijken, te zien, te zingen, te danken, te delen, te raken ....


Zwaan in tegenlichtrimpelingen


En de maan in een elektrische entourage


Maanlichtglinsteringen


maandag 24 september 2012

Over de drempel

je bent zo stil
zo gesloten
zo op jezelf

je weigert het
eenzaamheid
te noemen
je zegt
jezelf 
te willen zijn

maar
kom toch
breek de muur af
maak een gat
in de stenen muren
van verdriet
en onaanraakbaarheid

ontwaar dan
het licht
dat van buiten 
zal komen
waardoor
het mos
van de pijn
zichtbaar
zal worden
diep 
in het duister
van je hart

De zomer schijnt voorbij te zijn



Badderen en spetteren



zaterdag 22 september 2012

Aandacht

je zegt
het gaat
het gaat goed
het gaat voorbij
zijn gangetje
zoals altijd
zoals het hoort

het lijkt normaal
maar
ik probeer
je
met aandacht
te peilen
te doorgronden
te vangen

want
het lijkt
alsof het 
toch anders is
als anders

vrijdag 21 september 2012

Zie je dat, geloof je het?

Zie je dat?
Geloof je het?
Geloof je wat ik zie?
Zie je wat ik geloof?

Het is te zien, te ruiken, te proeven, te horen, te voelen, te ervaren.
In overweldigende mate.
In schoonheid en breekbaarheid.
In luchtigheid en vluchtigheid.
In aanschouwen en aanraken.
In ontroering en overdenking.

Ik heb mijn ogen wijd en ontvankelijk open.
Verwachtingsvol.
Ik drink de beelden op.
Ik kniel om beter te zien, dichtbij in close up, bij de dingen zonder naam.
Ik observeer met mijn hypersensitieve hart.
Ik ervaar het volle leven.
Ik filter het breekbare licht.
Ik adem diep de ijle lucht in.
Ik zie rimpelingen, glinsteringen, spiegelingen en weerkaatsend water.

Ik jaag op het ijle, de lucht en de wolken, ik probeer het licht te traceren, naar de bron te herleiden, ik vlieg over het water naar verre oorden, verdrink virtueel in de diepte van de spiegeling, die altijd weer anders lijkt dan het originele of het hemelse erboven.

Kijk, daar, die druppel op het blad. Het schittert in haar volle, breekbare, transparante glorie. Ik zie het kleine, brosse, flinterdunne blaadje. Hoor het groeien, zie het ademen. Volg de nerven. Haar geur ruik ik diep mijn hersenen binnen.

Grote bonte specht



zondag 16 september 2012

De overkant

soms
als ik
al dwalend
het leven
betreedt
over gebaande paden
dan sta ik
onverwacht
stil
aan de oever
van een te ver
om te reiken
overkant



















als de storm
is gaan liggen
en de wind
trage golven
rimpelt
in de tijd

Gammel rondje

Met een verkoudheid in mijn lijf gisteren toch nog een wandeling gemaakt. Het lukte niet, schoot niet hard op, aan het eind kreeg ik het koud, voelde overal mijn spieren. Een gammel rondje dus over o.a. het Oud-Alblas pad. De zon scheen wel lekker, maar overal zag je de aankondiging van de herfst. Gevallen bladeren, uitgebloeide bloemen, weinig insecten. Wel veel libellen, al waren ze erg onrustig en dus niet fotogeniek om vast te leggen. Al met al toch een kilometer of tien min of meer gehobbeld. En 's avonds en vandaag gelanterfant en veel gehangen en gelegen.



Het lege moment

Het lege moment. 

Gisteren kwam dat begrip voorbij, en het bleef direct haken in mijn gedachten. Het werd genoemd in de context van een boekrecensie over pastoraat aan dak- en thuislozen en het geeft aan dat er een moment kan komen in een gesprek dat er een stilte valt. Een leeg moment. Als we leren naar elkaar luisteren en niet naar elkaar kijken als hulpverlener en hulpzoekende, maar van mens tot mens elkaars ik in haar eigen waarde laten. Er is een moment van wachten, zoeken naar een antwoord, luisteren, stil zijn. Heilig moment. Waarin zomaar spontaan iets bijzonders kan plaatsvinden.

Een leeg moment.

Wij vullen zo vaak. Wij weten zo veel. Wij praten zo makkelijk. Wij oordelen zo snel. Wij denken te oppervlakkig. Wij houden ons vast aan patronen en rituelen, vastomlijnde wegen, uit het hoofd geleerde regeltjes.

Maar er zijn geen antwoorden op alle vragen. Er zijn situaties die niet zo makkelijk op te lossen zijn. Er zijn mensen die niet in een standaard hokje passen. Er zijn situaties die mensen ongewild overkomen. Niet voor elk probleem is een onmiddellijke oplossing voorhanden. En wat ooit weg ging, verdween, is niet zo makkelijk meer terug te halen of te herstellen.

In eerste instantie gaat het er om of wij leren kijken, omzien naar mensen, ook al passen ze niet in ons straatje. Zien we ze staan? Gaan wij er op af? Kunnen we luisteren? Naar de woorden. Maar achter de woorden ook naar het hart? Kunnen we zwijgen, zoals de vrienden van Job dat zeven dagen volhielden? Zonder te interrumperen, te oordelen, naar oplossingen te zoeken?

zaterdag 15 september 2012

Ganzen in spelvoutvormatie


De dichter en de dingen

Kom, zei de dichter op een dag, laat ik maar eens wat obstinaats gaan doen. Gaan zingen in het altijd stille bomenbos. Of bewust langdurig zwijgen op het podium van grote sprekers. Of ergens hangen in het zwevende gedeelte tussen hardvochtige grond en een beloftevolle hemel.

Voorzichtig stond hij op, keek om zich heen, bedacht zich toen en mompelde, maar ik kan natuurlijk ook
gewoon gaan dichten, over de dingen die niets voelen ...

Maar nog voor de pen over het papier had kunnen krassen, om gedachten in woordvorm te boetseren, werd de dichter een wonderlijk fenomeen gewaar. Een zacht ruisen, een ongehoord trillen, een boos gefluister van de dingen om hem heen, deed hem verbaasd de wenkbrauwen fronsen, stil en opmerkzaam zijn.

Wat is er, bromde de dichter, heb ik soms iets verkeerds gezegd?

Eindelijk, na een dreigend lange stilte klonk er vanaf zijn bureau een heel omfloerst geluid. Hij spitste zijn oren en verstond, meer met zijn hart, dan met zijn oren, wat er gezegd werd.

Zeg dichter, oordeel niet te snel over ons, de dingen om je heen, al zitten wij strak in de vorm, zijn wij gemaakt om te dienen en zwijgen wij de hele dag, wij zijn echt niet gevoelloos. Wat wij waarnemen slaan we op, wat we zien beoordelen wij, zonder commentaar, hoe we behandeld worden, voelen we, tot in onze diepste nerven en atomen. Zonder gevoel? Echt niet, meneer de dichter, u hebt het mis.

De dichter glimlachte verbaasd. Droom ik? fluisterde hij, maar wreef toch zacht en teder over zijn bureaublad. De dingen met gevoel, hoe is het mogelijk? mompelde hij.

Oog in oog met een aalscholver



donderdag 13 september 2012

maandag 10 september 2012

Druppels en zaadjes

druppels
van de regen
druppels
van de dauw

elke morgen
zie ik ze 
liggen
en hangen

wachten
op het licht
dat komen zal

om te pronken
en te flonkeren
te schitteren
en te spiegelen

duizend
kleine diamantjes
op een tapijt 
van groen

kon ik er
maar één
vangen
koesteren
bestuderen
doorgronden
en doorzien

in een beeld
vereeuwigd
in een vorm
gehecht

Aarzelend keek de zon even om een hoekje