Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

donderdag 16 augustus 2012

Apart

Hij was lang.
En apart.
Dat zeiden ze.
Dat zag je.
Een beetje gek geworden.
Omdat hij zo knap was.

Vaak zat hij alleen in de bus, of in het bushokje. Urenlang. Schreef dingen in een schriftje. Hij was ouder dan mij, enkele jaren, maar had op dezelfde school gezeten. Zou gaan studeren. Maar ergens ging het mis. Er is iets geknapt in zijn hoofd. Omdat gekte aan genialiteit schijnt te grenzen.

Hij was niet eng. Wel anders. Lange baard. Lange jas. Gebogen hoofd. Altijd lezend in een boek. Of schrijvend. Een keer heeft hij een ingezonden brief in de krant laten zetten. Het was niet goed te volgen wat hij nou precies bedoelde te zeggen.

Hij was altijd alleen, onderweg, in zichzelf gekeerd. Hij had familie, maar het leek erop of die niet naar hem omkeek, of hij niet naar hen. Maar dat weet je natuurlijk nooit, want je kunt niet achter voordeuren kijken. Je weet nooit wat zich allemaal al heeft afgespeeld. 

Hij was, ja, gewoon een beetje wereldvreemd. Zielig. Dat ook. Woonde later op zichzelf. Tot ze hem, jaren later dood vonden. In eenzaamheid gegaan. Van iedereen verlaten. Echt alleen, heel op zichzelf, voor altijd.

Apart. 
Het was ook een beetje eng, want ik voelde met hem mee, wist mezelf ook apart, een beetje knap, een beetje gek, een beetje alleen. Zo, in grote eenzaamheid zou ik dus ook kunnen eindigen. Het was ongegronde angst. Maar toch. Ik voelde medelijden, maar zag geen kans hem te benaderen. Wellicht was hij ook wel onbenaderbaar, maar in ieder geval durfde ik niet.

Pas veel later kocht ik het dunne boekje met zijn naam erop. Las ik zijn gedichten. Snapte er niets van. Maar was toch onder de indruk. Zijn boek, met zijn naam erop, met gedichten die hij geschreven had, waar zijn leven en zijn liefde in zat.  

Hij deed ertoe, hij mocht er zijn, hij was iemand. En ik schreef ook gedichten. Zonder rijm, zonder ritme, maar wel vanuit mijn zoekende, lichtelijk in mijzelf opgesloten hart geschreven.

Het raakte me. 
Hij raakte me. 
Onze levens raakten elkaar. 
Heel even. 
 In het zien. 
Van een afstand. 
Zonderling. 
Apart. 

Onoverbrugbare kloof. De kloof van verlatenheid. Niet bereikbaar zijn, tot het te laat is. En je met gemengde gevoelens het bericht leest van zijn heengaan, in een plaatselijke krant. En even mijmert. Over het leven. En de onherroepelijke dood. De eenzame poort naar de vele vraagtekens.

Vandaag neem ik mij heilig voor, hem te gedenken. Door zijn gedichten weer te gaan lezen. 'Gekleurde gedichten'. Inmiddels bijna veertig jaar geleden geschreven.

Arie Gelderblom. Een naam. Een mens. Een mede-dorpsbewoner, ooit.

Apart, dat hij weer in mijn gedachten kwam. Mijn geestelijke blikveld. Dat het mij raakte weer aan hem te denken. Zomaar. Vreemd, dat het zo triest voelt ... zo leeg en verlaten. Zo onbereikbaar ver.

de dichter
ziet
de dingen
zoals ze zijn
bedoeld
de zin
het zijn
het wezen

hij geeft ze
kleur
in woorden
beelden
dromen

in liefde
uitgedrukt
laat hij
iets zien
van leven

maar soms 
is de prijs
van vertaling
van onthechten
van contact
en communicatie
gewoon 
te hoog

te ver
verlaten
onbegrepen
weggeëbd
verdronken
in een tobbend hart

pluk 
daarom
de bloem
van eenzaamheid
van de gedreven dichter
en koester hem
met tederheid
begrip
en herkenning

hij kan
zomaar verdwijnen
in het niets
van onbegrepen zijn

in de donkere nacht
voorbij
een verdrietige horizon

want
hij blijft toch
altijd
een beetje 
apart

van de rest

dat wat men
normaal gesproken
gewoon 
is gaan vinden

2 opmerkingen:

  1. Mijn jeugdvriend ook apart
    De geniale uitvinder. Een beetje gek.
    In de communicatie met mij en anderen gewoon niet echt bereikbaar.
    De oplossing was voor hem met zijn eigen uitvinding een eind maken.
    9 x is de proef mislukt. Maar de 10e keer uitvinding geslaagd.
    Hoe komt het toch dat ik hem op zijn geboorte dag gedenk ?
    En jij Anton schrijft het stuk waarna ik mijn hart lichte

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zeker apart, Hans.
    Heb net zijn gedichten weer door zitten lezen. Hoewel hij toen nog jong en redelijk 'gewoon' moet zijn geweest, kun je het meeste echt niet volgen.
    En toch ...!

    BeantwoordenVerwijderen