Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

dinsdag 31 mei 2011

Follow you follow me

En de grootste hit uit die vroege periode. Follow you, follow me. Live uitvoering, echt en puur, beter dan de gelikte uitvoeringen van recenter datum. De tekst betreft een liefdesliedje, maar ik lees het zelf graag met een dubbele bodem erin. 'I will follow You, will You follow me?'





"Follow You Follow Me"
Stay with me,
My love I hope you'll always be
Right here by my side if ever I need you
Oh my love

In your arms,
I feel so safe and so secure
Everyday is such a perfect day to spend
Alone with you

I will follow you will you follow me
All the days and nights that we know will be
I will stay with you will you stay with me
Just one single tear in each passing year

With the dark,
Oh I see so very clearly now
All my fears are drifting by me so slowly now
Fading away

I can say
The night is long but you are here
Close at hand, oh I'm better for the smile you give
And while I live

I will follow you will you follow me
All the days and nights that we know will be
I will stay with you will you stay with me
Just one single tear in each passing year there will be

I will follow you will you follow me
All the days and nights that we know will be
I will stay with you will you stay with me
Just one single tear in each passing year...

The carpet crawlers

Jaren later, zelfde Genesis, ander nummer. Iets rustiger .... Phil Collins als drummer en zanger. Maar nog vóór het echt commercieel werd.


The musical box

Uit de oude doos. Nostalgie van de onderste plank. Genesis, uit de begintijd van de symphonische rock. Een van de vroegste opnamen die ik kon vinden, vóór leadzanger van destijds Peter Gabriel idioot ging doen met macabere verkleedpartijen, het jaar 1972. Phil Collins weliswaar op de drums, maar hij zong al mee op de achtergrond. Wat een ongelooflijke instrumentalisten. Wat een verschillende muziekstijlen in één nummer. Ik moet toegeven dat ik ze pas tien jaar later heb ontdekt ...


Hypes

Vroeger hoorde je 's zondags wel eens vanaf de preekstoel zeggen dat je de krant naast de Bijbel moest lezen. Daar werd dan mee bedoeld dat je niet alleen de dingen van God moest bestuderen in Zijn Woord, maar ook dat je in de krant moest lezen om te zien of er al tekenen waren te zien van Zijn naderende komst.

In zijn algemeenheid is het natuurlijk goed om je niet terug te trekken in de ivoren toren van 'de kerk' en te denken dat 'de wereld' niet bestaat of er niet toe doet. Zoals sommige protestanten altijd wat meewarig doen over monniken die zich terugtrekken in een klooster of kluizenaars die zich helemaal wereldvreemd gedragen. Alsof je ooit een 'staat van volmaaktheid' kunt bereiken in dit 'ondermaanse'.

Aan de andere kant, helemaal tegenovergesteld, heb je mensen die zich alleen in de 'actualiteit' bevinden, die hier en nu leven en verder niets. Geen toekomst en niet te ver vooruitkijken. Geen verleden of achterom kijken. Leef bij de dag. Pluk de dag. Carpe diem.

Omdat ik van nature en van afkomst een leesmonster ben, heb ik het grootste deel van mijn algemene ontwikkeling opgedaan door het lezen van boeken. Heel veel boeken. Daar ben ik door gevormd. De herkomst van al mijn kennis is natuurlijk nooit meer te traceren, maar als ik bij mezelf te rade ga en achterom kijk in mijn eigen leven, ben ik ontegenzeggelijk het meest gevormd door de Bijbel en de krant.

Inderdaad.

zondag 29 mei 2011

Metaforen

Wij Nederlanders zijn maar een lomp volkje. Vinden anderen. Zeggen alles wat we denken. Recht voor z'n raap. Zelf noemen we dat eerlijk. Geen blad voor de mond. Geen zelfbeperking. Je kunt maar beter weten waar je aan toe bent. Maak van je hart geen moordkuil. Het kan er maar uit zijn. Lucht lekker op. Wat het doet met de ontvanger, tsja, daar denken we over het algemeen niet zo bij na. De reacties bij sommige krantenberichten blinken niet uit in fijngevoeligheid, om het maar eens eufemistisch te zeggen.

Engelsen zijn wat dat betreft 'gedistingeerder'. Ze vermommen hun kritiek, als ze die al hebben en willen uiten, in weloverwogen ironie of onderkoelde humor. En daarbij lachen ze ook nog beminnelijk. Nemen bij wijze van spreken hun hoed nog voor je af. Het mocht eens al te hard aankomen ...

Toen ik als hervomde puber uit een zeer 'christelijk', liever gezegd 'kerkelijk', dorp uit de Biblebelt-polder mijn intrede deed in het middelbaar onderwijs, werden er al snel pogingen in het werk gesteld om mij enige kennis van de vaderlandse literatuur bij te brengen. Ik zal niet zeggen dat ik wereldvreemd was, en ik had uit de plaatselijke bibliotheek bijna alles gelezen wat er te lezen was (voor de jeugd dan), maar ik kan toch niet zeggen dat het lezen van literatuur mij nou echt in positieve zin gevormd heeft. Wat een bagger en braaksel kwam er voorbij ...

Omdat je dat ook allemaal nog moest doen in de examenperiode, wat dus van de studeertijd van de andere vakken afging, en je heel veel meer moest lezen dan tegenwoordig, en ik dat ook nog moest doen voor Duits en Frans (haal adem, nu ...), ben ik volledig afgeknapt op lezen en school. Ten eerste omdat die dertig boeken voor Nederlands bijvoorbeeld in een uur mondeling overhoord werden en ze dus nooit allemaal behandeld konden worden. Ten tweede omdat bij Engels en Duits bleek dat je meer beoordeeld werd op je mondelinge uitdrukkingsvaardigheid dan op de inhoud van welk boek dan ook. Wetend dat anderen alleen uittreksels gelezen hadden. Ten derde omdat je hier helemaal niet op was voorbereid. Leren om te leren, hoe je moest leren, wat je moest leren, wat je kon verwachten? Dat leer je toch niet op school?

zaterdag 28 mei 2011

Woestijnervaring (2)

Vandaag had The Naked Pastor het ook over de woestijn. Boeiende, eerlijke man. Multigetalenteerd. Maakt cartoons. Muzikant. Pastor geweest. Schrijft scherp en eerlijk over zijn worstelingen met het geloof, de kerk en God. En heeft ook consequenties getrokken uit zijn worstelingen. Uit de kerk gestapt. Maar hij komt er ook niet los van. Is niet 'van God los'. Ongelooflijk wat een reacties hij oproept. Verbazend hoeveel mensen er ook aan het worstelen zijn.

Hij had het vandaag over de 'desert' in de tijd dat Jezus hier op aarde was. De eerste keer werd Hij er naar 'gedreven', door de Geest. Werd er verzocht door de duivel. Het was een test. Hij vond er het kwaad, de verleiding, vervreemding, misschien ook wel vragen, twijfel, onzekerheid.

Maar, opvallend, later lees je dat hij bewust die eenzaamheid, die lege plaats opzoekt, om er alleen te zijn. Te bidden. Te spreken met zijn Vader. Maar ook om zich af te zonderen. Weg te vluchten van het spirituele klimaat van de religie, de hoge verwachtingen van mensen, de hypocrisie, de bedreigende vragen van de leiders. The Naked Pastor beweert zelfs dat Jezus hier heeft leren omgaan met zijn onzekerheden, vragen en twijfels. Je kunt overigens je vragen hebben bij die laatste stelling ...

Wat dus een beproeving is op het ene moment in je leven, omdat je op jezelf wordt teruggeworpen, kun je op andere momenten juist bewust op gaan zoeken. Omdat het louterend werkt. Omdat je het nodig hebt. Eenzaamheid hoeft dus niet altijd verkeerd of pijnlijk te zijn.

Everybody hurts

Ieder huis heeft zijn kruis, zeiden ze vroeger.

Pijn.

Pijn is er.

Daar moet je niet over discussiëren. Daar moet je niet tegen in gaan. Dat moet je niet bagatelliseren. Daar moet je niet voor vluchten. Dat moet je niet de rug toekeren.

Pijn moet je erkennen. Accepteren. Ondergaan. Aan den lijve.

Pijn, dat moet je herkennen, bij anderen. Luisterend mee-ondergaan. Mee-lijden. Twee, drie mijlen meelopen. Niet te veel woorden. Niet wegmasseren. Geen argumenten aandragen. Geen dooddoeners. Geen oneliners.

Ga er naast staan. Loop mee. Zit stil en zwijgend. Hoor aan. Trek het je aan.

Erkenning voor de pijn.

Voor alle gekwetsten, geblesseerden, bezeerden. Met bekraste zielen en geschonden levens. Voor alle zieken en rouwenden. Voor alle weglopers, vluchters en verdoezelaars. Voor alle medemensen. Voor alle mensen.

Dit nummer 'Everybody hurts', dwars door de ziel, bijna tastbaar de pijn. We kennen het in de originele uitvoering van R.E.M., maar dit is ook een sublieme, bijna perfecte live-uitvoering van The Corrs, muzikale familie van drie zussen en een broer.

Proef het met je hart. En denk aan iemand ...

'You are not alone ...'

'Hold on ...'


Everybody hurts

When the day is long and the night, the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life, well hang on
Don't let yourself go, 'cause everybody cries and everybody hurts sometimes

Sometimes everything is wrong. Now it's time to sing along
When your day is night alone, (hold on, hold on)
If you feel like letting go, (hold on)
When you think you've had too much of this life, well hang on

'Cause everybody hurts. Take comfort in your friends
Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand
If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone

If you're on your own in this life, the days and nights are long,
When you think you've had too much of this life to hang on

Well, everybody hurts sometimes,
Everybody cries. And everybody hurts sometimes
And everybody hurts sometimes. So, hold on, hold on
Hold on, hold on, hold on, hold on, hold on, hold on
Everybody hurts. You are not alone

donderdag 26 mei 2011

Knockin' on heavens door

I still haven't found what I'm looking for ...

Dit is muziek! Dit is gospel! Live versie uit 1987 van U2 samen met een gospelkoor 'New voices of freedom'.



I still haven't found what I'm looking for

 
I have climbed highest mountains
I have run through the fields
Only to be with you
Only to be with you
I have run
I have crawled
I have scaled these city walls
These city walls
Only to be with you

But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for

I have kissed honey lips
Felt the healing in her fingertips
It burned like a fire
This burning desire

I have spoke with the tongue of angels
I have held the hand of a devil
It was warm in the night
I was cold as a stone

But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for

I believe in the Kingdom Come
Then all the colors will bleed into one
Bleed into one
But yes I'm still running

You broke the bonds
And you loosed the chains
Carried the cross
Of my shame
Oh my shame
You know I believe it

But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for

Hoop op God

Als vervolg op mijn vorige blog een schitterende vertolking van Psalm 42/43 door Psalmen voor nu. Het gaat in deze psalm over de dorst naar God, het verlangen naar Hem, in moeilijke tijden, als alles tegen lijkt te zitten, alles uit handen geslagen lijkt te worden. En dan toch Hem aanroepen, als een schreeuw. Vanuit het diepst van je hart, de bodem van je bestaan, de kern van je geloof. Dorst, verlangen, worsteling, twijfel en geloof inéén. Speel deze versie zelf regelmatig op de gitaar en hij raakt me elke keer weer.
'Wat ben je neerslachtig, mijn hart, en wat sla je onrustig in mij? Hoop op God, want weer zal ik Hem loven. Hij is de Heer, want Hij maakt vrij.'
Eerst een versie, zoals die van de CD komt. Beetje klinisch. Geluidskwaliteit niet helemaal jofel.




Dan een live-uitvoering die ik vond bij Kole's Queeste, gezongen tijdens de Nacht van gebed bij de Nomaden. Heel mooi en ingehouden gezongen.


Hoop op God
Als een hert dat naar het water
van een frisse beek verlangt
heb ik dorst naar U, o God.
Ik heb dorst naar God, de levende God.
Wanneer mag ik komen en God zien?

O mijn tong is zout van tranen
die ik huil bij dag en nacht,
want ze zeuren met hun vraag
iederen dag, het bonkt in mijn hoofd:
Waar is nou die God waar jij op wacht?

Hieraan dwing ik mij te denken,
dit houd ik mezelf steeds voor:
hoe ik ging naar 't huis van God:
blijde muziek, een godgewijd lied,
en een massa volk in feestgewoel.

Wat ben je neerslachtig, mijn hart,
en wat sla je onrustig in mij...
Hoop op God, want weer zal ik Hem loven
Hij is de Heer, Hij maakt vrij.

God, ik blijf maar moed verliezen,
houd mezelf weer beelden voor:
de vallei van de Jordaan;
Hermon, de berg, en heuvels vol groen:
zie die frisse beekjes daar ontstaan!

Het geweld van heel veel water
beukt op heel veel water in.
Heel de donder van Uw vloed
raast om mij heen, o God, help me toch,
zie hoe ik verdrink daar binnenin.

Wat ben je neerslachtig, mijn hart,
en wat sla je onrustig in mij...
Hoop op God, want weer zal ik Hem loven
Hij is de Heer, Hij maakt vrij.

Overdag is God de trouwe,
's nachts omringt mij nog Zijn lied.
Ik vraag Hem, mijn God en rots:
ziet U mij niet? God, kijk toch hoe ik
stuk ga aan hun haat en hun spot.

Doodssteek van mijn tegenstanders:
sarren met mijn eigen kracht.
Want ze zeuren met hun vraag.
iedere dag, het bonkt in mijn hoofd:
Waar is nou die God waar jij op wacht?

Wat ben je neerslachtig, mijn hart,
en wat sla je onrustig in mij...
Hoop op God, want weer zal ik Hem loven
Hij is de Heer, Hij maakt vrij.

Doe mij recht, God, voer mijn rechtszaak,
red mij van dit leugenvolk,
geef een vluchtweg naar U toe.
Jaaft U mij weg? God, kijk toch hoe ik
stuk ga aan hun haat en aan hun spot.

Stuur uw licht, God, en uw waarheid,
breng mij naar Uw heilig huis.
Laat mij naar Uw altaar gaan
en dan naar U, daar waar ik voor U
jubelend mijn lied zing, God, mijn God!

Wat ben je neerslachtig, mijn hart,
en wat sla je onrustig in mij...
Hoop op God, want weer zal ik Hem loven
Hij is de Heer, Hij maakt vrij.

Woestijnervaring (1)

Enkele jaren geleden hoorde ik eens een preek op de lokale radio met de intrigerende titel ‘Woestijnervaring’. Aan de hand van een tekst uit Hosea deed de predikant van een zustergemeente enkele bijzondere uitspraken die best indruk op me hebben gemaakt. Sterker nog, ze hebben we nooit meer losgelaten. En steeds kom ik meer teksten in de Bijbel tegen die aansluiten bij het beeld wat ik mij in gedachten heb gevormd. Ik wil er iets van proberen te delen, omdat ik vermoed dat het een universele ervaring is, die heel veel mensen zullen herkennen in hun eigen leven.
De tekst in Hosea 2 : 16 luidt als volgt: ‘Daarom zie, Ik zal haar lokken, en haar leiden in de woestijn, en spreken tot haar hart.’
‘Mijn ziel dorst naar God, naar de levende God, wanneer mag ik komen en Gods gelaat aanschouwen?’ (Ps. 42 : 3)
Het is goed om dit wel in zijn verband te lezen, liefst alle hoofdstukken uit Hosea, want ze vormen één geheel. Aan de ene kant een God die zijn volk wil lokken met zijn liefde en treurt over haar hoererij. Aan de andere kant, het schokkende beeld dat God door middel van de profeet Hosea het volk Israel laat zien. Hij moet namelijk met een hoer trouwen en kinderen bij haar verwekken, die hij vervolgens bizarre namen moet geven. Lo-Ruchama, wat betekent: die geen ontferming ontvangt. Lo-Ammi: niet mijn volk.  

Verderop in Hosea staat de volgende tekst: (13 : 4-6) ‘Maar ik, de HEER, ben je God al sinds Egypte, en met andere goden mag je je niet inlaten; buiten mij is er niemand die je redt. Ik heb naar je omgezien in de woestijn, in de dorre woestenij. Ik heb hen op weidegrond gebracht en ze raakten verzadigd. Maar toen ze eenmaal verzadigd waren, werden ze hoogmoedig en keerden mij de rug toe.’

dinsdag 24 mei 2011

Lone Pilgrim

Voor de één een revolutionaire protestzanger, voor de ander een brompot. Troubadour. Vernieuwer van de muziek. Zoeker. Dichter. Graver. Onnavolgbaar. Onberekenbaar. Ongrijpbaar. Misschien wel alles tegelijk, wie zal het zeggen. Vandaag is hij zeventig jaar geworden. Bob Dylan. Levende legende.

Ik kan hem eigenlijk niet raker typeren dan met de titel van het volgende lied. Opgenomen op één van zijn albums ('World gone wrong' uit 1993), overigens niet van zijn eigen hand. Volgens de overlevering teruggaand naar een lied over een zendeling uit 1947. Als muziek een versie van een mij onbekende uitvoering, door de Lost Radio Rounders. Maar het typeert hem. Een eenzame pelgrim, altijd op reis. Wie kent hem echt?


 

Lone Pilgrim

I came to the place where the lone pilgrim lay,
And patiently stood by his tomb,
When in a low whisper I heard something say:
How sweetly I sleep here alone.

The tempest may howl and the loud thunder roar
And gathering storms may arise,
But calm is my feeling, at rest is my soul,
The tears are all wiped from my eyes.

The call of my master compelled me from home,
No kindred or relative nigh.
I met the contagion and sank to the tomb,
My soul flew to mansions on high.

Go tell my companion and children most dear
To weep not for me now I'm gone.
The same hand that led me through seas most severe
Has kindly assisted me home.

zaterdag 21 mei 2011

Sometimes you can't make it on your own


Sometimes you can't make it on your own
Tough, you think you've got the stuff
You're telling me and anyone
You're hard enough

You don't have to put up a fight
You don't have to always be right
Let me take some of the punches
For you tonight

Listen to me now
I need to let you know
You don't have to go in alone

And it's you when I look in the mirror
And it's you when I don't pick up the phone
Sometimes you can't make it on your own

We fight all the time
You and I... that's alright
We're the same soul
I don't need... I don't need to hear you say
That if we weren't so alike
You'd like me a whole lot more

Listen to me now
I need to let you know
You don't have to go it alone

And it's you when I look in the mirror
And it's you when I don't pick up the phone
Sometimes you can't make it on your own

(This is it)
I know that we don't talk
I'm sick of it all
Can, you, hear, me, when, I, sing
You're the reason I sing
You're the reason why the opera is in me

Well hey now, still gotta let ya know
A house doesn't make a home
Don't leave me here alone

And it's you when I look in the mirror
And it's you that makes it hard to let go
Sometimes you can't make it on your own
Sometimes you can't make it
Best you can do is to fake it
Sometimes you can't make it on your own

Please

Luister vooral naar de woorden voorafgaand aan dit nummer.



Please

So you never knew love... until you crossed the line of grace
And you never felt wanted... 'til you'd someone slap your face
So you never felt alive... until you'd almost wasted away

You had to win, you couldn't just pass
The smartest ass, at the top of the class
Your flying colors, your family tree
And all your lessons in history

Please... please... please...
Get up off your knees
Please... please... please...
Please...

(One, two, three, four)

So you never knew... how low you'd stoop to make that call
And you never knew... what was on the ground until they made you crawl
So you never knew... that the heaven you keep, you stole

Your catholic blues, your convent shoes
Your stick on tattoos, now they're making the news
Your holy war, your northern star
Your sermon on the mount from the boot of your car

Please... please... please...
Get up off your knees
Please-yeah... please... please...
Leave me out of this place

So love is hard and love is tough
But love is not what you're thinking of

September, streets capsizing
Spilling over down the drains
Shards of glass, splinters like rain
But you could only feel your own pain

October, talk getting nowhere
November... December... remember
We just start it again

Please... please... please...
Get up off your knee there
Please... please... please...
Please...

So love is big, is bigger than us
But love is not what you're thinking of

It's what lovers deal
It's what lovers feel
You know I've found it hard to receive

Cause you my love I could never believe.

De paradox van het hellend vlak

In kerkelijke kringen wordt nogal eens de metafoor van het hellend vlak gebruikt. Om maar aan te geven dat als je mensen één vinger geeft, ze al snel je hele hand pakken. Dat het veranderen van ook maar iets in de zondagse kerkdienst al snel leidt tot afglijden naar … ja naar wat eigenlijk? In ieder geval gaat het de verkeerde kant op, ontegenzeggelijk. Want, zo gaat dat altijd …
Ik kom op deze metafoor vanwege de titel van een interview met de Brit Brian McLaren, vorige week zaterdag in het Nederlands Dagblad. Een interview dat mij in meerdere opzichten aansprak en raakte. Reden waarom ik enthousiast twitterde: “Prachtig interview met Brian McLaren in #ND. Open, eerlijk, zoekend, evenwichtig, erkende plaats voor worsteling.” En meteen de vraag terugkreeg: ‘Ben je het in alles met hem eens dan? Zo klinkt je reactie. Mag hoor, maar die verheerlijking van het zoeken en worstelen?’ Leuk hoor, die snelle interactie via twitter. Mijn antwoord: ‘Moet je het in alles met elkaar eens zijn om iets mooi te vinden? Erkenning van de worstelingen is niet in alle kerken gemeengoed.’
Maar omdat twitter geen goed medium is om uitgebreid met elkaar in discussie te gaan, ben ik de uitdaging aangegaan mijn gedachten te verwoorden in een blogbericht.
Niet in alles ben ik het met Brian McLaren eens. Daarom is er ook uitgebreide kritiek op sommige van zijn standpunten gekomen. Hij gelooft bijvoorbeeld niet in de eeuwige hel en heeft moeite met de theologie van het ‘bloed’. Daarmee lijk je toch aardig wat punten uit de Bijbelse boodschap weg te schrappen. Daarin ben ik het ook zeker niet met hem eens, laat ik daarin duidelijk zijn.
En toch werd ik aangesproken. Ik keer terug naar de titel van dit blogbericht, tevens de titel van het interview. Het hellend vlak. Ik citeer Brian McLaren zelf:

'Als we over het hellend vlak praten, doen we dat alsof we bovenaan staan. Maar dat is niet zo. We zijn al een heel eind afgegleden. De kerk heeft altijd compromissen gesloten - met het kolonialisme, het racisme, het kapitalisme... En de kans bestaat inderdaad dat we nog verder afglijden. Je kunt alleen maar je best doen. En kritiek serieus nemen. Altijd ervoor openstaan dat je misschien fout zit.'
Dat citaat sprak me bijzonder aan. Het grote gevaar voor elke christen in de leefwereld waar hij deel van uitmaakt, is dat hij op den duur gaat denken dat hij in een ivoren toren zit, opgesloten met de waarheid, en van daaruit de grote, boze buitenwereld tegemoet kan treden. Zichzelf opsluitend, in een isolement, zuiver houden wat hij heeft, conserveren. Pijlen afvurend. Commentaar leverend op de zondige wereld. Op de maatschappij, de structuren, de ‘anderen’. Dat gevaar is groter dan we denken. De wij-zij tegenstelling. En dat heeft ook veel mensen in het verleden van de kerk vervreemd.

21 mei 2011

Wat een apekool, wat een onzin, wat een opgeklopte gekkigheid: 21 mei 2011, net 1 minuut oud. De afgelopen dag buitelden de grapjes van christenen op twitter en andere media over elkaar heen. Om die ene gekke christen die denkt weer een concrete datum gevonden te hebben wanneer de wereld vergaat en heel breed uitpakt met een geldverslindende reclamecampagne.

De ene malloot, oké, die is niet wijzer. Maar dat het zo'n hype zou gaan worden onder christenen, dat had ik niet verwacht. Belachelijk. Maar ook pijnlijk. Tekenend.

Als wij er al losjes en hilarisch over gaan doen, over wat echt gaat gebeuren, ooit, hoe moeten we dan mensen waarschuwen als het er echt om gaat spannen?

Laten we oppassen en op onze woorden letten. Laten we de vragen horen die mensen wellicht gaan stellen. Kansen benutten.

Dat is de reden waarom ik even mijn gal moest spuwen op twitter. Dat is de reden waarom ik vier nummers van U2 op mijn blog heb gezet zojuist. Omdat daarin meer diepgang en zicht op de Echte Toekomst tte vinden is dan in al die twitterdubbelzinnigheden, die te flauw zijn om te herhalen.

In a little while this hurt will hurt no more

One step closer to knowing 

I'm not afraid to die, I'm not afraid to live

All the things you can't leave behind

You're packing a suitcase for a place none of us has been
A place that has to be believed  to be seen

Om maar eens wat te noemen ...
Ugh ... dit moest er even uit. Het zat dwars.

vrijdag 20 mei 2011

Walk on



Walk on

And love is not the easy thing
The only baggage that you can bring...
And love is not the easy thing...
The only baggage you can bring
Is all that you can't leave behind

And if the darkness is to keep us apart
And if the daylight feels like it's a long way off
And if your glass heart should crack
And for a second you turn back
Oh no, be strong

Walk on, walk on
What you got they can't steal it
No they can't even feel it
Walk on, walk on...
Stay safe tonight

You're packing a suitcase for a place none of us has been
A place that has to be believed to be seen
You could have flown away
A singing bird in an open cage
Who will only fly, only fly for freedom

Walk on, walk on
What you've got they can't deny it
Can't sell it, or buy it
Walk on, walk on
Stay safe tonight

And I know it aches
And your heart it breaks
And you can only take so much
Walk on, walk on

Home... hard to know what it is if you've never had one
Home... I can't say where it is but I know I'm going home
That's where the heart is

and I know it aches
How your heart it breaks
And you can only take so much
Walk on, walk on

Leave it behind
You got to leave it behind
All that you fashion
All that you make
All that you build
All that you break
All that you measure
All that you feel
All this you can leave behind
All that you reason
All that you sense
All that you speak
All you dress-up
All that you scheme...

In a little while

Koude rillingen ... kippevel ... ontroering.



In a little while

In a little while
Surely you'll be mine
In a little while I'll be there

In a little while
This hurt will hurt no more
I'll be home, love!

When the night takes a deep breath
And the daylight has no air
If I crawl, if I come crawling home
Will you be there

In a little while
I won't be blown by every breeze
Friday night running
To Sunday on my knees

That girl, that girl
She's mine
And I've know her since

Since she was a little girl
With Spanish eyes
Oh, when I saw her
In a pram they pushed her by

My, how you've grown
Well it's been, yeah
It's been a little while

Slow down my beating heart
Man dreams one day to fly
A man takes a rocketship into the skies
He lives on a star that's dying in the night
And follows in the trail
The scatter of light

Turn it on
Turn it on
You turn me on

Slow down my beating heart
Slowly, slowly love
Slow down my beating heart
Slowly, slowly love
Slow down my beating heart

One step closer


One step closer

I'm 'round the corner from anything that's real
I'm across the road from hope
I'm under a bridge in a rip tide
That's taken everything I call my own

One step closer to knowing
One step closer to knowing
One step closer to knowing
Knowing, knowing

I'm on an island at a busy intersection
I can't go forward, I can't turn back
Can't see the future
It's getting away from me
I just watch the tail lights glowing

One step closer to knowing
One step closer to knowing
One step closer to knowing
Knowing, knowing

I'm hanging out to dry
With my old clothes
Finger still red with the prick of an old rose
Well the heart that hurts
Is a heart that beats
Can you hear the drummer slowing?

One step closer to knowing
One step closer to knowing
One step closer to knowing
To knowing, to knowing, to knowing

Kite


Kite
Something is about to give
I can feel it coming
I think I know what it is
I'm not afraid to die
I'm not afraid to live
And when I'm flat on my back
I hope to feel like I did

'Cause hardness, it sets in
You need some protection
The thinner the skin

I want you to know
*That you don't need me anymore*
I want you to know
You don't need anyone, anything at all

Who's to say where the wind will take you
Who's to know what it is will break you
I don't know which way the wind will blow
Who's to know when the time has come around
Don't wanna see you cry
I know that this is not goodbye...

In summer I can taste the salt in the sea
There's a kite blowing out of control on a breeze
*I wonder what's gonna happen to you
You wonder what has happened to me?*

I'm a man, I'm not a child
A man who sees
The shadow behind your eyes

Who's to say where the wind will take you
Who's to know what it is will break you
I don't know where the wind will blow
Who's to know when the time has come around
I don't wanna see you cry
I know that this is not goodbye...

Did I waste it?
Not so much I couldn't taste it
Life should be fragrant
Roof top to the basement
The last of the rock stars
When hip hop drove the big cars
In the time when new media
Was the big idea
That was the big idea...

comunicacion, comunicacion...

Did I waste it?
Not so much I couldn't taste it
Life should be fragrant
Roof top to the basement
The last of the opera stars
When hip hop drove the big cars
In the time when new media
Was the big idea
That was the big idea...

*...talk with each other ...*

donderdag 19 mei 2011

Toelichting Question - Answer

God is verborgen voor wie Hem niet zoeken, maar Hij openbaart zich aan wie Hem zoeken. (Blaise Pascal)
Gisteravond een aantal twitterberichten gestuurd met regels uit songs van enkele hedendaagse muzikanten, nou ja, in ieder geval van de laatste decennia. Over vragen die niet beantwoord worden, over deuren die gesloten blijven ...
Why do we never get an answer, when we are knocking at the door? (The Moody Blues - Question)
I feel like I'm knockin' on heaven's door. (Bob Dylan)
So give us an answer, won't you, so we know what we have to do, there must be a thousand voices, trying to get through. (Supertramp - Lord is it mine?)
Er zijn mensen die niet in God geloven, maar wel zoeken naar mogelijkheden dat er meer is dan dit aardse, tijdelijke, tastbare leven. Heel veel mensen. Blijkbaar is er een 'God-shaped hole' in hun hart. Een heimwee naar meer, hoger, dieper. En dat maakt onrustig. Soms schreeuwt zich dat een weg naar buiten. Soms schrijft iemand er een lied over. Over al die vragen. Zoals The Moody Blues.
Zoekers, ik kan me er mee identificeren. Ik wil meegaan op de weg, de vragen stellen, moeilijke vragen, pijnlijke vragen, mogelijke antwoorden onderzoeken, de zoektocht lijfelijk en mentaal mee-ondergaan, mee op wandelen en worstelen. Misschien komen we er niet uit. Op een heleboel vragen is zeker geen antwoord te vinden.
Er zijn ook mensen die de verkeerde kant opzoeken, ze willen niet nadenken over dit soort moeilijke, existentiële vragen. Zij vluchten. Hun leven lang. Hun leven een droom. Of juist heel aards, laag bij de gronds. Pluk de dag. Carpe diem. Want morgen sterven mij. Je moet nu genieten.
Je hebt ook mensen die hun mening al gevormd hebben. Er is niets. Na ons een zwart gat. Een niets. En hier en nu is helemaal niets. Ze schrijven er boeken over, dragen hun boodschap dat er geen boodschap is, uit. Het leven is zinloos en iedereen moet het weten.
Ik begrijp ze allemaal. In zekere zin hebben ze ook allemaal voor een deel gelijk. Daarom herken ik hun meningen, hun zoektocht, hun vluchtgedrag, hun doelloosheid, hun nihilisme.
Want zonder God is echt alles zinloos, hoe mooi de natuur, ons lichaam, de kunsten en de liefde ook mogen zijn. Want er is geen uitzicht. Geen toekomst. Alles wat is, gaat voorbij. Alles wat bestaat vervluchtigt tot niets. Dus is alles zinloos.
Maar ik weet ook beter. Op verstandelijk niveau, in de eerste plaats. Zoveel pretenties heb ik wel. Ik heb heel wat boeken gelezen over de apologetiek, allemaal verstandsvragen. Bewijzen voor het bestaan van God, het ontstaan van de aarde, uit de archeolgie, de biologie, de filosofie.
Zelden kom je er toe om in gesprek te gaan met een verstokte atheist of een twijfelende ongelovige over dit soort boeiende bewijzen. Laat staan dat jer iemand simpel mee zou kunnen overtuigen. Maar ik denk zelf dat de uiteindelijke vraag achter al die andere vragen van een andere orde is.
Namelijk: stel dat Hij inderdaad bestaat, wil ik God dan vinden, wil ik Hem toelaten, wil ik mezelf overgeven aan het Onbekende? Want dat is heel eng. Dat heeft namelijk consequenties. Voor mij, de anderen om mij heen, mijn hele zijn, mijn toekomst ....
The heart has its reasons of which reason knows nothing. (Blaise Pascal)
Die echte vragen van het hart, de ziel, die kom ik zelf nadrukkelijk tegen bij Blaise Pascal. Zijn boekje 'Gedachten' vind ik prachtig. Hij is zelf op vele vlakken wetenschapper geweest, maar weet heel goed die verstandelijke en hartsvragen bij elkaar te houden. Hij laat je verbanden zien, stelt je nadrukkelijk vragen waar je niet omheen kunt. En uiteindelijk komt hij bij God uit. Lezenswaardig! Het loopt allemaal uit op de stelling: 'Als God niet bestaat heb je niets te verliezen, maar stel dat Hij wel bestaat, dan heb je alles verloren.
Dat mogelijke antwoord is van een totaal andere orde. Mystiek. Paradox. Andersdimensionaal. Dat gaat niet over je verstand, dat gaat zelfs niet over je gevoel. Dat gaat dieper, hoger, verder. Dat gaat over je diepste ik, je ziel, je zijn, je wezen. Wie ben ik? Wat doe ik hier? Wat is de reden van mijn bestaan?

Als er niets op het bestaan van God wees, zou ik ongelovig worden. Als ik overal bewijzen voor vond voor het bestaan van God, zou ik veilig en rustig geloven. Maar ik zie te veel bewijzen om te ontkennen dat God bestaat, en te weinig bewijzen om helemaal zeker te zijn. Het is onbegrijpelijk dat God bestaat én het is onbegrijpelijk dat God niet bestaat. Onbegrijpelijk dat de ziel bij het lichaam hoort, én onbegrijpelijk dat we géén ziel zouden hebben. Onbegrijpelijk dat de wereld geschapen is, én onbegrijpelijk dat de wereld niet geschapen zou zijn. Mijn hart streeft er naar om de waarheid te weten en te volgen. (Blaise Pascal)
De aan het begin genoemde drie citaten uit songteksten op twitter heb ik laten volgen door de uitspraak van Jezus, uit de bergrede: 'Wie klopt, die zal worden opengedaan.' Dat is de belofte die Hij doet. Voor allen die Hem zoeken, met een oprecht hart. Iemand twitterde meteen terug: 'Zie Ik sta aan de deur en Ik klop.' De bekende tekst uit Openbaring 3 : 20.

En dat is het waar we ons aan vast mogen houden. De zoekers, degenen die vluchten, de onverschilligen, de betweters, de christenen, de twijfelaars. Allemaal. Er is niets in ons.
Hij is altijd bereikbaar. Aanspreekbaar. En Hij zoekt ons. Hij wacht op ons. Hij roept ons. Zachtjes. Fluisterend. Waar wachten wij op? Waar wacht jij op?
God gebruikt allerlei momenten in het leven van een mens om zijn aandacht te trekken. Een gesprek, een mooi boek, een bijzondere of onverwachte ontmoeting, een pijnlijke gebeurtenis, een ziekte, wellicht de dood van een geliefde. Als iemand tot geloof komt is dat meestal niet op een moment, uitzonderingen daargelaten, maar heeft hij een lange weg afgelegd, is bijzondere kruisingen gepasseerd met soms verrassende wegwijzers. Maar dat herken je pas achteraf.
Aan de andere kant, ik doe zelf sinds enkele jaren evangelisatiewerk in onze gemeente (gemeentelijk en burgerlijk, kerkbreed), maar het is heel erg moeilijk om echt originele en aansprekende manieren te vinden om de aandacht van mensen te trekken. Vaak komen er niet de mensen op af die je wilt bereiken. Hoe graag je ook wilt, hoe goed je ook je best doet. Verbazingwekkend bijvoorbeeld vind ik dat de Alpha cursus die sinds een aantal jaren draait in ons dorp, voornamelijke bezocht wordt door kerkmensen. Er gebeuren mooie dingen, zeker, maar je zou toch verwachten dat die de basiskennis van het christelijk geloof reeds bezitten?
Enfin, ik had getwitterd en vervolgens werd mijn aandacht 'getroffen' door het lied van Gungor, 'Prodigal', de verloren zoon. Mooie dingen worden daar gezegd. Diepzinnige ervaringen. Weglopen voor genade, geen aandacht schenken aan Zijn liefde. Maar dan, erachter komen, dat niets is te vergelijken met wat God gedaan heeft voor ons. Dat zet je leven op zijn kop. Totaal.
Dat heeft niets met verstandelijke redenaties te maken, dat gaat uit boven je worstelingen, je moeilijke, existentiele vragen, je jarenlange zoektocht naar waarheid en inzicht. Want dan wordt je, zomaar ineens, getroffen door het Antwoord. De liefde van God.
Dat is het Antwoord dat de wereld moet horen, de blijde Boodschap die iedereen moet weten, moet ervaren, moet geloven. Zo mooi. Zo kostbaar. Zo eeuwig en eindeloos. Zo God. Onuitsprekelijke, onnavolgbare, ongelooflijke Liefde.
Dat is waarom Hij de wereld schiep, waarom Hij jou adem gaf, waarom Hij jouw aandacht trekt.
Dat is waarom de kerk er is, waarom er christenen zijn, navolgers, leerlingen. Tekortschietend, zeker.
Dat is waarom ik schrijf, aarzelend, stamelend, hakkelend.
De vragen en de worstelingen blijven, ook bij mij. Maar ze komen in een ander Licht te staan. Een licht Licht. Dan vallen een hoop schaduwen weg. Dan breekt een nieuw tijdperk aan. Het koninkrijk van licht en vrede en liefde. Gerechtigheid en barmhartigheid.
Genade. Grace. Het diepste woord ter wereld. Het Antwoord op ongelooflijk veel vragen. Het Fundament van de nieuwe Toekomst. De Brug tussen nietige stofjes aan een weegschaal en een Ontzagwekkend Indrukwekkend Liefdewekkend Allesomvattend Almachtig en Alomtegenwoordig GOD ....

woensdag 18 mei 2011

The Answer - Prodigal



Prodigal - Gungor


I’ve tasted Your glory and I left it there.
Your poured out Your Spirit and I didn’t care.
Still you loved me

I’ve lived for myself with nobody to blame.
I took what You gave me and squandered Your grace.
Still You loved me.
Nothing compares to what You’ve done for me
Nothing compares to what You’ve done for me.

I could live for the broken and share in their pain.
I could die like a martyr or live like a saint just to love You.
I could sing like the angels and gather Your praise:
Be blessed beyond measure and give it away just to love You.
Still nothing compares to what You’ve done for me.
Nothing compares to what You’ve done for me.

My heart has been broken; I’ve laid out my shame.
Because of Your mercy,
All I can say is I love You.
So I’ll tell of Your story
I’ll carry Your name
I’ll live for Your glory Lord,
I’ll share in Your pain just to love You.
Nothing compares to what You’ve done for me.
Nothing compares to what You’ve done for me.
Nothing compares to what You’ve done for me.

Nothing can separate us
Nothing can separate us
Not death or life
Or depth or height
Or unseen power
Now or ever!

Question


Moody Blues: Question

Why do we never get an answer,
When we're knocking at the door.
With a thousand million questions,
About hate and death and war?
'Cos when we stop and look around us,
There is nothing that we need.
In a world of persecution,
That is burning in its greed.

Aaah... Aaah...

Why do we never get an answer,
When we're knocking at the door?
Because the truth is hard to swallow,
That's what the war of love is for.

It's not the way that you say it,
When you do those things to me.
It's more the way that you mean it,
When you tell me what will be.
And when you stop and think about it,
You won't believe it's true.
That all the love you've been giving,
Has all been meant for you.

I'm looking for someone to change my life,
I'm looking for a miracle in my life.
And if you could see,
What it's done to me,
To lose the love I knew,
Could safely lead me through.

Between the silence of the mountains,
And the crashing of the sea.
There lies a land I once lived in,
And she's waiting there for me.
But in the grey of the morning,
My mind becomes confused.
Between the dead and the sleeping,
And the road that I must choose.

I'm looking for someone to change my life,
I'm looking for a miracle in my life.
And if you could see,
What it's done to me,
To lose the love I knew,
Could safely lead me to,
The land that I once knew,
To learn as we grow old,
The secrets of our soul.

It's not the way that you say it,
When you do those things to me.
It's more the way you really mean it,
When you tell me what will be.

Aaah...

Why do we never get an answer,
When we're knocking at the door.
With a thousand million questions,
About hate and death and war?
'Cos when we stop and look around us,
There is nothing that we need.
In a world of persecution,
That is burning in its greed.

Aaah...

zondag 15 mei 2011

Rust

Toegegeven, de titel die ik mijn blog heb gegeven heeft een hoog idealismegehalte. Ik streef ernaar, daar lijkt momenteel alles mee gezegd te zijn. God is in de stilte. Het is waar. Ik sta er helemaal achter. Zojuist een filmpje zitten kijken met een boodschap van Henri Nouwen, waarin deze oproept een eenzame plaats te zoeken, stil te worden en te mijmeren over de zin 'je bent God's geliefde'. Helemaal mee eens.

Maar nu de praktijk. Gisteren naar de boekhandel gegaan, twee interessante boeken gekocht ('Pelgrims en zwervers' en mijn eerste echte Kierkegaard) en de derde besteld. Toch een nuttige besteding van mijn verjaardagsgeld. En ze vervolgens op de (denkbeeldige) stapel gelegd met nog te lezen interessante boeken. En die groeit alsmaar. En de tijd, de beschikbare tijd om ze te lezen lijkt almaar minder te worden.

Bloggen heeft al heel wat tijd opgeslokt. Maar dat is leuk. Toch? Het heeft natuurlijk wel voorbereiding nodig om ergens over te schrijven. Je haalt je ideeën wel ergens vandaan.

En als je gaat twitteren, zie je steeds meer interessante discussies voorbijkomen, met links naar interessante artikelen, gelukkig niet al te lang. Hapklare brokken. Instant boodschappen. Maar toch, al die interessante dingen bij elkaar slokken de tijd wel op. Zelfs de tijd die normaal gesproken voor nachtrust bedoeld is ...

En ondertussen gaat je gewone leven ook gewoon door. Thuis. Werk. Vergaderingen. Bezigheden. Allemaal belangrijk. Allemaal nodig. Zelfs de rustdag is gevuld met drukte.

En wederom, voor de zoveelste keer in je leven, kom je tot de conclusie, de vraag, de vaststelling: waar is de rust? De broodnodige rust om in te keren tot jezelf. Al het overbodige los te laten. Leeg te worden van jezelf. Alle prikkels uitsluiten. Alle informatie even tegenhouden.

Ademhalen, alleen maar ademhalen. Luisteren naar jezelf. Het kloppen van je hart. Het tintelen van je bloed voelen. De gedachten die zich opdringen observeren. Laten gaan. De oneindige stroom voortkabbelende gedachten, ideëen, herinneringen, flarden van gesprekken, vanaf de kant gadeslaan. Er om glimlachen.

Er zijn. Niets meer, niets minder.

zaterdag 14 mei 2011

Grace for me

What more can I say? Gungor - Grace for me ...






Grace For MeThis jar of clay and all its weakness;

Somehow inside dwells Your fullness.

Even though I’m not yet flawless,

You are forming me.



Your grace for me is all I need

All I need is here

Your grace for me

Is all I need

All I need is here



Everything that I desire really may not meet my needs.

Help me to seek first Your kingdom.

You’ll provide for me.



Your grace for me

Is all I need

All I need is here

Your grace for me is all I need

All I need is here



Valleys come and tears aren’t dry yet and there are things I don’t yet see.

But I’ll rejoice despite of hardship; You’ll watch over me.



Your grace for me is all I need

All I need is here

Your grace for me is all I need

All I need is here

Your grace for me is all I need

All I need is here

All I need

All I need is here in You

Move my heart

De band Trinity met 'Move my heart', met beelden uit Zuid-Amerika.


Move my heart (Este Momento)

as far as my eyes can see
as dark as a place can be
seems impossible to live your life
in this cold and crowded place survive
there’s a gap I feel from you to me

can’t cross it anymore
is there a melody, a song to sing
to turn your winter into spring
a song that wipes your tears away
you move my heart as I move yours
as hard as a man can try
as loud as a heart can cry
I see suffering beyond belief
in the looks of children filled with grief

there’s no chance I can escape your

I can’t see any justice
will this ever end?
we are desperate for mercy
desperate for grace
until we discover
the tears in your face
You’re the melody the song I sing
to turn this winter into spring
You’re here to wipe all tears away
You move my hearts as I move Yours

Onze Vader

Onze Vader
Dank U dat ik U Vader mag noemen. Zo dichtbij, zo gewoon. Zo aanraakbaar. Papa die mij neemt zoals ik ben. Die mij kent en toch van mij houdt. Die naast mij zit. Voorleest uit het grote Boek. Een versje zingt en mij toedekt voor het slapengaan. Samen met mij lacht. Mijn hand vasthoudt als ik bang ben of verward. Dat ik Uw kind mag zijn. En dat Jezus mijn broertje is. Mijn gote Broer.
Die in de hemelen zijt
Dank U dat U niet zomaar tussen de mensen loopt, maar transcedent bent, op afstand. Dat U geen deel uitmaakt van het tastbare, niet gevangen bent in Tijd en Ruimte. Dat U alles overstijgt, overziet, in Aanzijn hebt geroepen. Regeert, al zou ik niet weten hoe U dat precies doet. Daarom vertrouw ik op U. Omdat U het wel weet. En U niets uit de handen loopt. Ik ben zo benieuwd, zo nieuwsgierig, zo vol van verwachting hoe het zal zijn. Mijn hart klopt sneller.
Uw naam worde geheiligd
Ja, God van hemel en aarde, Schepper, Idealist, Realist, Liefdevolle en Trouwe, Allesomvattende Waarheid, U bent het waard om geprezen, geloofd en toegezongen te worden. Hoe aarzelend en tekortschietend ook van onze kant, aan U de eer, het mooiste Hallelujah aller tijden is nog niet goed genoeg om U de eer te geven die U toekomt. Toch, leer het mij, stamelen en zingen, dichten en bidden, hoe klein ik ben, als U de lof gezongen wordt voel ik mij opgetild, ervaar in schoonheid én gebrokenheid het hogere wat ik niet grijpen kan. Ik strek mijn handen en mijn geest, verlang naar meer en beter en altijd. Dat heimwee naar wat komt, dat snakken, dorsten van mijn hart. Laat mijn gedachten, daden, leven zijn tot eer van U. Altijd. Niet omdat ik dat kan, maar omdat U het waard bent.

Reflectie bij een mijlpaal

Het blogbericht dat ik nu schrijf, is nummer 100. Toch best even het vermelden waard. Op 10 februari van dit jaar schreef ik mijn eerste blog. Nu drie maanden verder, een gemiddelde van 33 per maand. Maar dit tempo, dat is natuurlijk in de toekomst niet lang vol te houden. Al geef ik toe dat van de 100 berichten er 33 gevuld zijn met muziekvideo's en een enkel uitgebreid bericht over U2 en Bob Dylan.

Maar, zoals eerder vermeld, ik ben hieraan begonnen, omdat ik door een hernia aan huis gebonden was. Inmiddels gaat het weer goed met me, ben ook weer volledig aan het werk en heb dus ook wat minder tijd nu.

Maar het waren ook voor mijzelf toch verrassende tijden, deze laatste maanden. Een bruisende vulkaan van woorden, bijna niet te stoppen. Na een heel lange slaapfase, ruim twintig jaar geleden schreef ik mijn laatste verhaal. Het heeft me verrast. Verbaasd. Dat dit in mij zat. Dat het er allemaal toch min of meer vloeiend uitkomt. Dat het idee wat zich in je hoofd heeft gezet, op een overzichtelijke wijze tot een lopend geheel wordt gevormd, met kop en staart, met opbouw en afronding. Dat al die dingen waar je ooit over gelezen hebt, nog in je hoofd zitten en nu zo maar oproepbaar zijn. Dat je jezelf op deze manier ook naar buiten toe zo makkelijk etaleert. Kwetsbaar maakt. Dat het reacties oproept. Herkenning ook.

Wonderlijke processen ... En ik ben geen getuige, maar onderga het, tot op het (mentale) bot. Het heeft me verrast. Aangenaam verrast.

donderdag 12 mei 2011

Er zijn

Afgelopen dinsdag was er door Gevangenenzorg Nederland een regionale voorlichtingsavond voor vrijwilligers in de Familiezorg georganiseerd. Dit is een aparte tak naast het bezoeken van gedetineerden in de gevangenis, omdat de detentie van een huisgenoot nogal wat impact heeft op de rest van het gezin. Naast een stukje voorlichting ('de omgeving als hulpbron') waren er enkele perioden ingebouwd van met elkaar in discussie gaan. Met een twintigtal verder onbekende mensen iets delen, voorstelrondje, verhalen vertellen uit de praktijk.

Mooi om te horen wat anderen drijft om zich als vrijwilliger voor dit moeilijke, maar ook boeiende werk in te zetten. Er is herkenning onder elkaar, zonder elkaar ooit eerder gezien te hebben. Naast 'ervaringsdeskundigen' waren er ook mensen die vanuit hun eigen beschermde wereldje de opdracht om uit te gaan serieus hebben genomen. Tot die laatste categorie reken ik ook mezelf.

Mooi ook om te zien dat iedereen in zijn omgang met de gevangenen en hun familie daarbij vanuit zijn hart te werk gaat, maar het daarbij niet laat. Ook verstandig zijn, grenzen stellen, niet alle hulp geven, maar de ander juist stimuleren zelf aan te pakken, wegen te zoeken, anderen in te schakelen. De verslaglegging en terugkoppeling naar de maatschappelijk werkers op het kantoor is daarbij onontbeerlijk.

En iedereen heeft zijn eigen karakter, zijn eigen kennis en achtergrond, en de manier waarop hij te werk gaat: luisterend en afwachtend of juist wat meer pushend en stimulerend. Ook hierin is iedereen verschillend, maar kunnen we ook van elkaar leren. Het mag allemaal. Omdat we mensen zijn.

zondag 8 mei 2011

Twijfel

Er is onlangs een groot onderzoek naar ‘twijfel’ uitgevoerd door CV-Koers onder de eigen achterban. Ca. 900 lezers deden eraan mee. Het onderzoek is hier als PDF-document te downloaden of te lezen. Wat mij bijzonder opviel was het slot van het artikel van de hand van Robert Doornebal, waarin hij reflecteert over het uitgevoerde onderzoek. Ik laat het onderstaand volgen.
We kregen tientallen suggesties voor kerken over hoe zij om kunnen gaan met twijfel. Die vallen binnen twee categorieën: bied ruimte en geef passend en gedegen onderwijs.

Ruimte bieden aan twijfel in de gemeente betekent vooral dat er meer aandacht aan moet worden gegeven. ,,Ik ben bepaald niet de enige die zwaar twijfelt’’, schreef iemand, ,,maar het gaat er nooit over.’’ Daarnaast willen mensen graag dat het gesprek over twijfel zó wordt gevoerd dat het zelf ook ‘ruimte’ biedt. Hier vallen termen als veiligheid, minder stellig of opdringerig op elkaar reageren, niet oordelen, ,,afstappen van de hang naar een volledig sluitend systeem van waarheden’’, en ,,twijfel als ledig sluitend systeem van waarheden’’, en ,,twijfel als groeimogelijkheid zien’’ in plaats van als zwakte. Het accepteren dat mensen verschillen in de manier waarop ze geloven, wordt soms ook genoemd.

Naast ruimte voor eerlijke gesprekken vragen respondenten om gedegen onderwijs. De wens is dat in prediking en bijbeluitleg serieuze vragen aan de orde komen. Daarnaast verlangt iemand naar ,,een kring waar ik echt gevoed zou kunnen worden’’, en wordt er gewezen op het belang van apologetische literatuur.

De uitdaging voor kerken en christenen rondom het thema twijfel liggen mijns inziens op drie vlakken.
- Ten eerste is er meer gerichte aandacht nodig voor vragen van intellectuele aard waar mensen tegenaan lopen en die cognitieve twijfel in de hand werken. Deze vragen zijn complex en verdienen een doordacht antwoord. Hier komt de apologetiek (geloofsverantwoording) in het vizier.
- Ten tweede is het van belang dat de dimensie van gemeenschap wordt herontdekt. Niet als vroom ideaal, maar als een geleefde werkelijkheid. Hierin draait het onder meer om eerlijkheid, openheid, kwetsbaarheid, luisteren, dienstbaarheid en veiligheid. In zo’n context kunnen christenen elkaar helpen om te gaan met hun (subjectieve) twijfel.
- Ten derde beluister ik een behoefte aan betekenis en zingeving, met name bij hen van wie de twijfels zijn gevoed door negatieve ervaringen zoals eerder beschreven. Naast bepaalde bijbelgedeelten kunnen kunst en literatuur hierin herkenning en glimpen van hoop bieden.

Heel belangrijk is ook dat medegelovigen met fijngevoeligheid en liefde betrokken zijn bij hen die lijden of rouwen, of bij hen die God niet ervaren. Zij moeten erkend worden in hun leed – ‘vriend en metgezel’ hebben, zoals het wordt genoemd in Psalm 88. Opdat hun de diepste pijn bespaard blijft die daar ook beschreven staat: ‘Waarom, o Here, verstoot Gij mij? … Mijn bekenden zijn een en al duisternis.’
Het is voor mij in ieder geval herkenbaar wat hierboven beschreven wordt. Het betekent mijns inziens dan ook huiswerk voor de leidinggevenden van iedere kerk of gemeente, om hierover na te gaan denken. Komen we dat inderdaad tegen in de praktijk, op huisbezoek, in de gesprekken met jongeren en ouderen, etc.? En hoe kunnen we er vervolgens iets mee doen?

zaterdag 7 mei 2011

Every grain of sand

Prachtig nummer van Bob Dylan, van het album 'Shot of Love', wonderschone en diepzinnige tekst. Jammer genoeg geen live uitvoering te vinden op internet, daarom deze audio opname met enkele foto's.



Every Grain Of Sand

In the time of my confession, in the hour of my deepest need
When the pool of tears beneath my feet flood every newborn seed
There’s a dyin’ voice within me reaching out somewhere
Toiling in the danger and in the morals of despair

Don’t have the inclination to look back on any mistake
Like Cain, I now behold this chain of events that I must break
In the fury of the moment I can see the Master’s hand
In every leaf that trembles, in every grain of sand

Oh, the flowers of indulgence and the weeds of yesteryear
Like criminals, they have choked the breath of conscience and good cheer
The sun beat down upon the steps of time to light the way
To ease the pain of idleness and the memory of decay

I gaze into the doorway of temptation’s angry flame
And every time I pass that way I always hear my name
Then onward in my journey I come to understand
That every hair is numbered like every grain of sand

I have gone from rags to riches in the sorrow of the night
In the violence of a summer’s dream, in the chill of a wintry light
In the bitter dance of loneliness fading into space
In the broken mirror of innocence on each forgotten face

I hear the ancient footsteps like the motion of the sea
Sometimes I turn, there’s someone there, other times it’s only me
I am hanging in the balance of the reality of man
Like every sparrow falling, like every grain of sand

The Cave

Mumford & Sons, een Britse folkrockband, met een nummer 'The Cave', speelde al enkele keren in Nederland. Aanstekelijke muziek, teksten gaan wat dieper dan de gemiddelde popgroep.



The Cave

It's empty in the valley of your heart
The sun, it rises slowly as you walk
Away from all the fears
And all the faults you've left behind

The harvest left no food for you to eat
You cannibal, you meat-eater, you see
But I have seen the same
I know the shame in your defeat

But I will hold on hope
And I won't let you choke
On the noose around your neck

And I'll find strength in pain
And I will change my ways
I'll know my name as it's called again

Cause I have other things to fill my time
You take what is yours and I'll take mine
Now let me at the truth
Which will refresh my broken mind

So tie me to a post and block my ears
I can see widows and orphans through my tears
I know my call despite my faults
And despite my growing fears

But I will hold on hope
And I won't let you choke
On the noose around your neck

And I'll find strength in pain
And I will change my ways
I'll know my name as it's called again

So come out of your cave walking on your hands
And see the world hanging upside down
You can understand dependence
When you know the maker's hand

So make your siren's call
And sing all you want
I will not hear what you have to say

Cause I need freedom now
And I need to know how
To live my life as it's meant to be

And I will hold on hope
And I won't let you choke
On the noose around your neck

And I'll find strength in pain
And I will change my ways
I'll know my name as it's called again

Love of my life

Mijn eerste kennismaking met de hedendaagse muziek in het begin van de zeventiger jaren was met de groep Queen. Niet echt gewaardeerd door mijn familie destijds, maar je moet toch toegeven dat dit een schitterend nummer is. De live uitvoering is van gitarist Brian May, op de akoestische 12-snarige gitaar en een achtergrondkoortje van pak-hem-beet enkele tienduizenden zangers ... Ik durf nu wel toe te geven dat het niet allemaal zo rustig was!




Lentewandeling

Gaat het goed met je rug? Ja, het gaat weer goed met mijn rug. Zojuist bijna twee uur achter elkaar gewandeld, een kleine drie kwartier gefietst. Dat voel je dan wel weer goed. Maar ook een heleboel moois gezien. Veel foto's genomen. Hier een impressie van de natuur waar ik in gewandeld heb en de dieren die ik tegenkwam. Als laatste nog een filmpje van twee futen, vrouwtje met twee jongen op haar rug, pa met een vette vis, die iets te groot is voor de kleinen om te verorberen. Is het nog lente of is de zomer al begonnen?







Tegendraads

Ooit werd ik door iemand een ‘querulant’ genoemd. Nog wel door een dominee. Ik wist niet zo snel de exacte betekenis van het woord, maar aan de non verbale signalen was wel te zien dat het niet als compliment bedoeld was. Later heb ik de betekenis van het woord opgezocht en het gaat dan om iemand die altijd zijn eigen gelijk probeert te halen, iemand die almaar bezwaren opwerpt, een ruziezoeker. Een ander woord zou ‘eigenwijs’ kunnen zijn. Klinkt milder, maar heeft ook nog een negatieve klank.

Toch kan ik me er wel een beetje in vinden in die omschrijving. Eigenwijs in de zin van kritisch. Je neemt niet alles voor zoete koek aan, durft vragen te stellen over dingen die zomaar worden beweerd. In sommige culturen of subculturen lijkt het niet gebruikelijk te zijn om open vragen te stellen of bepaalde zekerheden te bevragen. Ook kerkelijke vergaderingen in bepaalde zuilen hebben daar last van. Maar goed, ik heb dat van huis uit wel meegekregen om niet alles zomaar aan te nemen, het eerst zelf te onderzoeken. En later, als je veel van de wereld gezien hebt, veel boeken gelezen hebt, dan wordt je visie breder en je oordeel milder over afwijkingen van het ‘normale’. Sommige aspecten van het leven zijn niet beperkt tot één allesomvattende visie op de ‘waarheid’.

Toen ik dat voorzichtig probeerde in te brengen in een gesprek met een andere predikant was het antwoord: ‘er is niets mooier dan de gereformeerde dogmatiek’. Tsja … is dat wel zo? Er mogen mooie dingen staan in die dogmatiek, ik ben trouwens geen kenner, maar het is maar één bril waarmee je naar de ‘werkelijkheid’ kijkt en die is ook nog beperkt tot (een klein deel van) Nederland.

Als ik goed naar de Bijbel kijk en die aandachtig doorlees, en dat heb ik toch meerdere keren gedaan, dan kom ik toch wel iets tegen dat ik dan maar ‘tegendraads’ zou willen noemen. Dat klinkt minder negatief als eigenwijs. Het evangelie van het koninkrijk van God gaat dwars tegen alle menselijke denkbeelden in. Het offer van Jezus Christus is uniek in alle wereldgodsdiensten.
Zelfs de Joden, die een Thora vol God hadden, snapten in feite niets van Hem, zoveel heeft Jezus wel duidelijk gemaakt. Je kunt het meest religieuze volk ter wereld en in de geschiedenis zijn, maar het toch bij het verkeerde eind hebben. Als je je eigen interpretatie van de waarheid tot norm en wet gaat verheffen. Als je gaat oordelen over wie het wel en niet goed hebben. Als je de barmhartigheid uit de wet en je leven haalt. Als je gerechtigheid zich beperkt tot het brengen van offers. Als je naar de letter leeft en niet naar de geest van de geboden.

donderdag 5 mei 2011

Where the streets have no name

 
 
Where The Streets Have No Name

I want to run, I want to hide
I want to tear down the walls that hold me inside
I want to reach out and touch the flame
Where the streets have no name

I want to feel sunlight on my face
See the dust cloud disappear without a trace
I want to take shelter from the poison rain
Where the streets have no name

Where the streets have no name
Where the streets have no name
We're still building, then burning down love
Burning down love
And when I go there I go there with you
It's all I can do

The cities a flood and our love turns to rust
We're beaten and blown by the wind, trampled in dust
I'll show you a place high on a desert plain
Where the streets have no name
Where the streets have no name
Where the streets have no name

We're still building, then burning down love
Burning down love
And when I go there I go there with you
It's all I can do
Our love turns to rust
We're beaten and blown by the wind
Blown by the wind

Oh, see our love, see our love turn to rust
And we're beaten and blown by the wind
Blown by the wind
When I got there, I go there with you
It's all I can do

Open brief aan alle kerkmensen

Als je van jongs af aan verhalen hoort vertellen uit de Bijbel, als je je hele leven al in de kerk zit en dus inmiddels al honderden preken hebt gehoord, als je een christelijke of reformatorische of Nederlandse krant leest, als je in je boekenkast alleen maar christelijke boeken hebt staan, en die ook nog bijna allemaal hebt gelezen …
... dan zou het zomaar kunnen dat je zo vertrouwd bent geraakt met Bijbelse taal, het christelijke jargon, de bekende boodschap …
… dat in feite de kern van de Bijbelse boodschap niet meer tot je doordringt.
Een lange, kromme openingszin, ik geef het toe. Enige toelichting is daarom nodig. Wat ik bedoel te zeggen is dat wij zo vertrouwd zijn geraakt met het horen van de taal van de Bijbel, dat we ons niet meer realiseren hoe die voor ons bekende en vertrouwde woorden overkomen bij iemand die niet in onze kringen is opgegroeid. Die helemaal blank enkele woorden opvangt, die voor ons zo gewoon zijn.  Niks gesneden koek dus.
Het kan zomaar gebeuren, dat, als we in een christelijk gezin zijn opgegroeid, alleen maar kerkgangers in de familie hebben en zelfs een werkkring hebben die bijna alleen maar bestaat uit christenen, dat we dan geen flauw benul hebben hoe een buitenstaander tegen ons wereldje en ons ‘jargon’ aankijkt. Of de boodschap wel tot hem of haar doordringt. En dus kunnen we ons dan ook niet verplaatsen in die ander. Als we eerlijk zijn tenminste.
Zelfs durf ik nog wel een stapje verder te gaan. Het kan zo zijn dat we met de Bijbel in de hand, op de kerkbank en aan tafel zijn opgegroeid, dat we trouwe ‘volgers’ zijn van zeer rechtzinnige predikanten, die zeker zeven jaar intensief in de Bijbel hebben gestudeerd, en dat we toch een zeer eenzijdige blik op de kern van de Bijbel hebben meegekregen.

zondag 1 mei 2011

The Maker

Live uitvoering van het nummer 'The Maker' van Daniel Lanois. Uitvoerende muzikanten: Daniel Lanois, Emmylou Harris, Brady Blane & Daryl Johnson.



The Maker

Oh, Oh Deep water
Black, and cold like the night
I stand with arms wide open
I've run a twisted mile
I'm a stranger
in the eyes of the Maker

I could not see
for fog in my eyes
I could not feel
for the fear in my life

Twitterbelijdenis

Het is goed om af en toe achterom te kijken. Te reflecteren over de weg die je afgelopen bent. Stil te staan in het hier en nu. Na te denken of je de goede keuzes in het leven hebt gemaakt. De juiste afslag hebt genomen. Of het ook anders had gekund. Gemoeten wellicht.

Dit is zo'n moment. In een periode in mijn leven dat er nogal het een en ander is gebeurd, met mezelf in het middelpunt. Gebeurt niet al te vaak. Wel belangrijk dus, dit evaluatiemoment. Voor mezelf. Maar omdat het wellicht ook consequenties heeft, doe ik dat hierbij in het 'openbaar', voor hen die mij inmiddels zijn gaan 'volgen'.

Eind januari werd ik van de een op de andere dag getroffen door een hernia. Stilgezet. Een aanslag op mijn verder normaal functionerende lichaam. Of liever gezegd: aantasting van dat lichaam. Het ging niet weg door postief denken. Nog een week ben ik blijven lopen, maar ik moest het opgeven. De pijn ondergaan. Wachten op herstel. En voor je gevoel duurt wachten dan al snel te lang. Inmiddels ben ik weer bijna volledig hersteld. Gelukkig.

Deze periode heeft me ook iets gebracht. Ik heb de bloggerswereld ontdekt. Heb veel gelezen. Zeer interessante mensen, met heel verschillende gedachten en meningen. Ik heb ervan genoten. Het heeft mijn kennis verrijkt, mijn blik verbreed. En het gaf ook heel veel herkenning van eigen vragen en worstelingen. Het was als het ware een spiegel die mij werd voorgehouden. Goed om mee te maken.