Compassion

Love is not a feeling, it's an act of your will (Don Francisco)

Vanmorgen weer getroffen door het woord 'compassion' bij het lezen in mijn Engelse Bijbel. Mooi woord is dat toch. Er is ook een organisatie voor hulp aan kinderen die zo heet. In Marcus 8:2 kunnen we lezen hoe Jezus dit woord gebruikt, als Hij de schare mensen ziet die Hem volgt en naar Hem luistert, zonder dat ze te eten hebben.

During those days another large crowd gathered. Since they had nothing to eat, Jesus called his disciples to him and said: 'I have compassion for these people ...' 

In de Nederlandse Bijbelvertalingen (NBG 1951, NBV en de Groot Nieuws Bijbel) staat hier 'medelijden'. Misschien is dat ook de letterlijke vertaling, maar de vertaling in de (Herziene) Statenvertaling raakt mij meer. 'Met innerlijke ontferming bewogen' drukt sterker uit dat iemand zich het lot van anderen aantrekt, dan het woord medelijden. Medelijden heeft al gauw iets van 'iemand zielig vinden'.

Tenzij je het woord medelijden letterlijk neemt natuurlijk: 'mee-lijden' met iemand. Naast iemand gaan staan, zijn hand vasthouden, een arm om de schouders, samen huilen. Samen zwijgen. Samen bidden. Iets doen, of juist helemaal niets doen. Het beste wat de drie vrienden van Job deden, na zijn grote verlies van kinderen en bezittingen, was zeven dagen lang zwijgend naast hem zitten.
Hoe dan ook, over die ontferming, in oudere vertalingen zie je het woord terugkomen. Bijvoorbeeld ook in het evangelie van Mattheus, hoofdstuk 9:36, nu in de Statenvertaling.

Toen Hij de menigte zag, was Hij innerlijk met ontferming bewogen over hen, omdat zij vermoeid en verstrooid waren, zoals schapen die geen herder hebben.

Het geeft iets aan van barmhartigheid, om dat ouderwetse woord maar te gebruiken. Betrokkenheid. Bewogenheid. Het Engelse woord 'commitment' heeft dat ook in zich. Je komt niet los van de ander, je kunt hem of haar niet aan zijn of haar lot overlaten.

Die ontferming van Jezus ontroert, telkens weer als je het leest. Gisteren schreef ik in een van de vorige blogposts letterlijk:

Hij ziet mensen staan die anderen voorbij lopen. Hij zoekt zijn discipelen bij vissers en andere ongeletterde mensen. Melaatsen waren onrein in die tijd, en iedereen liep er in een grote boog omheen. Hij raakte ze juist aan. Hij stopte om een blinde aan te spreken. Zelfs iemand die de zoom van Zijn kleed aanraakt, merkt Hij op. Een verachte tollenaar, nota bene in een boom geklommen, hij staat er voor stil, ziet hem aan, gaat naar zijn huis. Een overspelige vrouw, door anderen al veroordeeld, Hij neemt haar in bescherming.

We zien hier iets van het karakter en de aard van de Schepper van hemel en aarde weerspiegeld, zijn betrokkenheid op mensen, zijn wegschenkende liefde, het gunnende aspect ervan. Daar wordt je stil van ....

En als je God hebt leren liefhebben, dan mag dat ook uitstralen in de relatie die we met onze medemensen hebben. Ze laten ons niet koud. Vanuit de liefde waarmee God ons als mens liefheeft, mogen we uitdelen aan hen die rondom ons staan. Vanuit de overvloed van ons hart schenken we onszelf weg. Het is zaliger te geven dan te ontvangen, zegt het spreekwoord.

Geen heftige discussies voeren, geen veroordelingen uitspreken, geen systemen bouwen. Niet de pinnen van je tent zo vastslaan dat je ze er niet meer uitkrijgt. Nee, erop uit gaan, de ander opzoeken, achter de mooiweerdeuren kijken, door de standaardantwoorden ('het gaat goed') heenprikken, luisteren naar woorden die niet gezegd worden. Er zijn.

En ja, dat betekent ook dat je de eigen ivoren toren zult moeten verlaten, van je troon af moet, je heel drukke bezigheden tegen het licht moet durven houden en selectief zult moeten schrappen.

En ja, ik moet dat eerlijk toegeven, daar schort het heel veel aan, onder christenen in het algemeen, maar ik betrek dat ook op mezelf. Ik herinner mij een moment dat ik, onderweg naar mijn werk, een schoolmeisje zag lopen met een fiets met lekke band. Pas minuten later drong het tot me door dat ik haar misschien wel had moeten helpen. En toen nog draaide ik niet om ... Wellicht was het helemaal niet nodig geweest, had ze al lang naar huis gebeld, maar toch, dat is niet het punt. Ik schaam mij daar nog steeds voor.

Het gaat er niet om of ik tijd heb, of zin, of moed. Het gaat er om of die ander hulp nodig heeft. Denk maar aan de barmhartige Samaritaan. En als je zo gaat kijken naar mensen,  dan blijken er heel veel gelegenheden en mogelijkheden te zijn om liefde in praktijk te brengen. En kom je ze niet tegen, dan kun je ze altijd nog op gaan zoeken. De nood is zo hoog, de eenzaamheid zo groot, de mogelijkheden zo talrijk.

Voel ik die 'compassion', die bewogenheid? Wat doe ik met dat gevoel? Waar leidt dat toe? Ben ik werkelijk bewogen? Kom ik in beweging?

Er is een Bijbelse opdracht, laten we die serieus nemen! Er is heel veel behoefte aan.

Share the pain!!!!

Een mooi bijpassend lied is gebaseerd op de tekst van (waarschijnlijk) Franciscus van Assissi. Deze uitvoering wordt gezongen door Sinead O'Connor.

Make me a channel of your peace

Make me a channel of your peace

Where there is hatred let me bring your love
Where there is injury, your pardon Lord
And where there is doubt true faith in You

Make me a channel of your peace
Where there is dispair in life let me bring hope
Where there is darkness only light
And where there's sadness ever joy

Oh, Master grant that I may never seek
So much to be consoled as to console
To be understood as to understand
To be loved as to love with all my soul

Make me a channel of your peace
It is in pardoning that we are pardoned
It is in giving to all man that we receive
And in dying that we are born to eternal life