En hier dan de uitslag van de Bloghop van oktober. Tien inzendingen kwamen er binnen, allemaal anders, allemaal mooi, naar hun eigen aard. De een wat meer beschouwend van aard, van een afstandje, objectief. De ander geschreven vanuit de pijn van een gebroken leven.
Ik zeg: juweeltjes, stuk voor stuk, omdat ze iets laten zien van de gebrokenheid van het leven. Want er zijn mooie dingen, er is schoonheid, de aarde is vol restjes paradijs. En het licht van de dag laat ze ons zien, als we willen, als we opmerkzaam zijn. Maar er is ook die andere kant. We struikelen, we vallen, we worden geconfronteerd met pijn en moeite, zorg en ziekte. En de dood is de grootste dreiging, waar we uiteindelijk allemaal mee geconfronteerd worden.
Maar het wonderlijke is, en dat durf ik te zeggen, omdat ik het zelf heb ondervonden, midden in die gebrokenheid, te midden van de puinhoop die het leven ook kan zijn, kan er soms zomaar een lichtstraaltje doorbreken, een teken aan de hemel, een fluistering van boven. God is altijd aanwezig, we weten het verstandelijk, we geloven het van harte, maar soms laat Hij zich zien, voorzichtig, maar ontegenzeggelijk. 'The beauty of brokenness' ..., kan of mag je dat zo zeggen?
Hieronder een overzicht van de tien inzendingen.
- De eerste inzending kwam van Christiaan Post, Discipelschap en gebrokenheid, over het zoeken van verbinding met de mensen om je heen. En hij vertelt het verhaal van Hendrik, die niet een echte vader heeft gekend en dat zijn leven lang met zich meedraagt. Maar ook het verrassende gesprek dat volgt, over de tekst dat Jezus zelf ook niets kan doen, maar alleen als Hij het de Vader zien doen. En de verandering die daarop volgt, op hoge leeftijd ...
- Dan een bijdrage van Deborah aan de Wiel, Alles oplossen. Zou het helpen als je een toverstokje had en alle problemen om je heen op kon lossen? In het begin zou het mooi zijn, maar als je grote problemen op wilt lossen, loop je toch tegen grenzen aan, en wordt het ingewikkeld. En dan volgt die mooie slotzin, waar uiteindelijk elke gelovige ja tegen moet/mag leren zeggen ... 'En op de waarom-vraag krijg ik als antwoord: ‘Mijn genade is jou genoeg’. Soms vind ik dat ik meer nodig heb, maar alles wat ik heb, is in feite, genade.'
- De derde bijdrage is van Justine (alias Ingeborg) en heeft als titel 'Hoe ziet een 'autistische aanval' er in mijn hoofd uit?' Een bulderende mix van gevoelens in je hoofd. Best heftig om te lezen als je daar niet dagelijks mee te maken hebt. Een eerlijk beeld in woorden van een zeer persoonlijk stuk gebrokenheid.
- Ook Petrina Wols laat in 'Gebrokenheid in mijn leven' ons meekijken in de gebrokenheid waar zij in haar eigen leven mee is geconfronteerd. De ziekte van haar moeder. Haar scheiding. En op haar blog kun je nog veel meer van die persoonlijke gebrokenheid lezen. Vooral het slot van dit stuk neemt je mee in haar worsteling van jaren, eindigend met deze woorden: 'De tekst die mij telkens weer bij Hem bracht, waardoor ik stand heb gehouden in alle omstandigheden van mijn leven is: 'Laat je niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade, met het goede!' (Romeinen 12:21).
- Vervolgens Siejacoba Evenniet (Lineke), met haar bijdrage 'De hartelijke groeten van God', ook al zo'n levensverhaal uit de praktijk van het leven, de leerschool van leed. Een 'gebroken vat', zoals ze zelf zegt. Maar, er schittert ook hier weer licht doorheen, van jongs af aan was God er ook bij, met hier en daar een knipoog, een bijzondere gave of een bemoediging. En een regel uit de songtekst van Leonard Cohen, die ik zelf ook regelmatig gebruik, staat boven deze bijdrage, maar zij geldt voor het hele thema van gebrokenheid, zoals ik in het begin ook heb benoemd. 'There's a crack in everything ...', want die regel gaat verder met '... that's where the light comes in ...'
- Anne-Minke Hakvoort laat ons in 'Samengesteld' iets proeven van haar leven als gescheiden vrouw en de ingewikkelde relaties voor (haar) kinderen. Maar midden in die gebrokenheid is er ook de zegen van de relaties met anderen, die tot troost kunnen zijn en bijdragen aan de vorming van je kinderen.
- Chiel Voerman heeft een mooie titel bedacht voor zijn bijdrage aan de Bloghop: 'Een gebroken spiegel spiegelt nog'. Ook in zijn werk als hulpverlener en jongerencoach komt hij de gebrokenheid overal tegen. Aan de hand van het voorbeeld van Gideon, die door God wordt geroepen, houdt hij hen en ons voor: 'de Heer is met je' ... Hij roept op om te bidden en verwijst naar diverse links voor meer informatie.
- De jongste deelnemer aan de Bloghop is Emmeline. Zij schreef '#Gebrokenheid: Liefde' en laat aan de hand van verschillende voorbeelden zien hoe het niet moet. Zij schreef er zelfs een eigen compositie bij en nam die op: 'Le desespoir d'amour', de wanhoop van de liefde. Maar er is ook een andere kant. 'Liefde is geduldig en vol goedheid, kent geen afgunst, geen ijdel vertoon, en geen zelfgenoegzaamheid.'
- Dan Marc Volgers, zoals we hem kennen betrekt hij ook bij dit thema de muziek, in zijn bijdrage over 'Overwinning en gebrokenheid'. Hij pleit ervoor om, vertrouwend op de overwinning, die al is behaald, ook de gebrokenheid niet uit het oog te verliezen. Niet alleen 'Gloria' zingen dus, maar ook het 'Kyrie', Heer, ontferm U. Zijn blog sluit af met een video van Psalm 134, in de prachtige berijming van 'Psalmen voor nu', 'Uit de diepten roep ik U'. Eén van de mooiste en diepste liederen die ik ken ...
- Maahtje (Margé) was letterlijk om vijf voor twaalf de hekkesluiter, met haar bijdrage 'Gebrokenheid'. De kortste van het stel. Aan de hand van twee voorbeelden, de jacht op een olifant en het beeld van de vluchteling, stelt ze de open vraag, hoe haar (en onze) houding is ... 'Wat willen we geven, wat willen we delen? Ik vraag het me soms af, en stel deze vraag ook aan mijzelf. Wil ik geven van wat ik over heb, of doe ik het anders? Ik weet het antwoord al zonder de vraag te stellen. Ook dat is gebrokenheid…'.
Goed, dat zijn de bijdragen. Gezien het thema, kun je eigenlijk moeilijk spreken van een echte winnaar. Maar toch ... Iemand moet het stokje overnemen. En daarom heb ik gekozen. Voor een dappere vrouw, die dagelijks geconfronteerd wordt met haar verleden en haar eigen tekortkomingen, die haar dagelijks heen en weer doen slingeren qua gevoelens. Daarnaast heeft ze nog eens de zorg voor haar gehandicapte kind. En ook grote zorgen over de zorg voor hem, en de kosten die daar mee gepaard gaan en de bezuinigingen die het allemaal ook niet makkelijker maken. En over dit alles schrijft ze heel open en dapper. En schrijven kan ze. En, met God, vecht ze zich elke keer terug, vindt bij Hem rust, leert bij stukjes en beetjes, met vallen en opstaan, meer en meer te vertrouwen. Samen met haar man, ook zo dapper mens, gaat ze verder op haar levenspad. Op weg naar volmaaktheid ...
Kortom, ik heb gekozen voor Justine. Of, zoals we haar ook kennen, voor Ingeborg. Mooi, hoe zij aan de hand van woorden en ook kleuren, de gevoelens vorm geeft die ze ervaart op de moeilijke momenten van haar autisme. Ingeborg, het zij je van harte gegund. Je bent een kwetsbaar kind, ja zeker, maar, met vallen en opstaan, mag je ook weten, en leren, dagelijks ervaren, dat je een kostbaar kind van God bent. Hij houdt je vast, wat er ook gebeurt. Je bent weliswaar een gebroken vlinder, maar je vleugels zijn vleugels van liefde, geschonken vanuit de hemel.
Aan jou de beurt om een volgens thema te kiezen. En de anderen, hartelijk dank voor jullie bijdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten