Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

dinsdag 30 oktober 2012

Zwanger

Zwanger. Het is een woord wat we gebruiken als een vrouw een kind verwacht. Zij draagt nieuw leven in haar moederschoot.

Het is er al.
Het groeit naar de toekomst toe.
Alles is in potentie aanwezig.
Alleen, het moet nog volgroeien.

Op een wonderlijke manier ontstaan, op een ingenieuze wijze gemaakt, met spanning tegemoet gezien. Een vrouw wordt moeder. Zij ondergaat dat intens. Ondervindt alle veranderingen aan den lijve. Voelt het kind steeds beter. Leeft steeds intensiever mee, ondervindt ongemakken, wordt zwaarder en torst haar kind met meer moeite.

Zij bereidt zich voor, zij leest, luistert, praat, droomt af en toe weg. Ligt wakker. Droomt. Er worden spullen gekocht, een bedje wordt. klaargemaakt, een kamer ingericht, de dokter, de verloskundige of het ziekenhuis besproken. Er worden controles gehouden. Via een echo is de vorm van het kind misschien al te zien. De bewegingen worden ook zichtbaar. Het ritme van het hart kan gevoeld worden.

De spanning stijgt. Het uur van de geboorte nadert. De weeën beginnen. Houden steeds langduriger aan.

We kennen het allemaal. Het wonder van de geboorte. Een spartelend kind, nat en rood aangelopen door de inspanning. De eerste schreeuw. Pijn spat uiteen in ontlading. De lach van de moeder, door tranen en zweet heen. Het is er, een jongen, een meisje. Eigen vlees en bloed. Een nieuw leven. Een mens. Met alles erop en eraan. Een hele weg voor zich. Een toekomst tegemoet.

Zwangerschap werd geboorte van nieuw leven.
Het dragen, het lange wachten, het groeien, het verlangen, het verwachten, het voelen, het weten.
Het werd horen, zien, voelen, ondergaan.
Overrompeld.
Overdonderd.
Heftig.
Aangedaan.

Een wonder. Ik heb het ook meegemaakt, meerdere keren. Om stil van te worden. Verwonderd. Ontroerd. Hectisch. Maar, voor een man blijft het anders als voor een vrouw. Hij staat van een afstand, langs de zijlijn, kan niet veel doen, is niet zo direct, zo lichamelijk betrokken als de vrouw.

***

Dat beeld, dat van die zwangerschap, dat tolt al een week door mijn gedachten. Het is de bodem onder de cyclus van het leven op aarde. De gang der generaties, de lijn der geslachten. Het gaan en komen van mensen. Leven plant zich voort. De adem van leven, wordt doorgegeven aan ons nageslacht. Maar de afgelopen week werd het in overdrachtelijke zin gebruikt, ik meen in een theologisch stuk wat ik voorbij zag komen. Maar dat overdrachtelijke, dat figuurlijke, dat bracht een gedachtestroom op gang. Het ging malen. Het borrelde na.

Een ultiem moment

Een gouden morgenstond




zondag 28 oktober 2012

Er is een naam

Er is een naam. Een naam die je wordt gegeven bij de geboorte. Een woord. Een herkenningsteken. Een etiket. Een roepnaam. Een geboortenaam. Een doopnaam. Een eigennaam. Een eigen naam, alleen voor jou, ook al lopen er andere mensen met dezelfde naam rond, hij hoort echt bij jou. Alleen bij jou.

Eerst fluistert men je naam, hangen ze bewonderend over je bed. Later roepen ze de naam luid en dwingend, zo zeurderig en steeds herhaald en wil je soms wel eens wegkruipen. En nog later, dan krijg je blosjes op je wangen, als iemand anders, heel speciaal, jouw naam noemt en je blijvend aankijkt. Dan krijgt je eigen naam, gesproken door die ander, een diepere laag. Die naam, jouw eigen naam, verbindt zich met een andere naam, en opent een vergezicht op een gedeeld leven. Dan ben je echt iemand geworden. Een naam die liefde uitdrukt, en alleen al door het luisteren ernaar, ervaar je de betekenis anders dan daarvoor.

Er is een naam. Op je deur. Op aan jou gerichte brieven. Op bekeuringen. Er wordt een persoon benoemd, gezocht, aangesproken, belast, en die persoon ben jij. Jij alleen. Uniek. Enig in zijn soort. Mens onder de mensen, maar speciaal.

Er is een naam, die eens in steen gebeiteld zal staan op een grafsteen. Als herinnering aan een leven. Jouw leven. Jouw tijd. Jouw zijn, die voorbij is, jouw lichaam geborgen, jouw geest gevlucht. Zonder leven bij een naam. Zonder meer gezien te kunnen worden.

Er is een naam. Een naam die genoemd wordt, maar pijn oproept. Een naam die een stilte veroorzaakt. Die blijft klinken als een echo uit een verleden. Een naam als herinnering. Gevoelens van verdriet over wat voorbij is en nooit weerkomt. Een naam, die blijft hangen, in je gedachten, in je gevoel, in het diepste plekje van iemands hart.

zaterdag 27 oktober 2012

Paddenstoelenvariaties




Herfstlicht, schoonheid en verval

Vanmiddag een flink eind wezen wandelen in de polder. Toch mooi weer geworden, al was de temperatuur laag en waaide het behoorlijk. Poldersjokken in de ruimte, genieten van de zon, ademen in de vrije lucht. Hollandse wolkenluchten, waaruit af en toe een buitje leek te vallen, maar gelukkig verder weg.

Maar in de natuur was alles stil en dor. De zomer voorbij. Uitgebloeid. Weinig insecten te zien. Weg vlinders en libellen. De begroeide slootkanten allemaal weggehaald in verband met de jaarlijkse verplichte schouw. Het gras pas gemaaid en uitgegroeid.

En de grond was bezaaid met miljoenen verdorde en verkleurde bladeren. Verval. Maar met het licht dat er op viel, was het ook mooi. De schoonheid van verval. Een impressie in foto's.

Later nog een serie met de ook overvloedig aanwezige paddenstoelen, in heel veel variaties.




vrijdag 26 oktober 2012

Zonsondergang (variatie 2)

Zoals beloofd, de tweede serie over de zonsondergang van vanavond. Omdat de kleuren niet goed tot hun recht komen, vanwege de smalle strook kleur op een groot oppervlak van licht en grijs, ook hier een aantal tegen onderbelicht, om zo meer sprekende kleuren te krijgen. Het is in zekere zin manipulatie, maar de camera legt ook niet precies vast wat jouw oog ziet. Er zit altijd kleurverschil in. En ik heb ook gemerkt dat dat zelfs per fototoestel kan verschillen. Vandaar dat sommige camera's (bijvoorbeeld mijn vorige) aparte instellingen hebben voor nachtopnames.

In ieder geval, ook dit was een langgerekt moment van genieten ...



Zonsondergang (variatie 1)

De zon was vanavond weer eens in volle glorie te zien. Met veel bombarie, lichteffecten en felle kleurverschijningen zakte hij uitbundig de nacht in. En ik mocht er getuige van zijn. Het eerste half uur van mijn fietstocht deed hij dat door zich terug te trekken in een steeds kleiner gat in de wolken. Spectaculair gezicht, waar ik rijdende weg af en toe een foto van nam (zoals ik wel vaker doe), maar ook zo nu en dan voor afgestapt ben. Thuis maak ik daar dan een keuze uit.

Maar net toen ik dacht dat het bijna over was, keek ik achter mij en zag een verbazend smalle streep boven de horizon in drie kleurvariaties. En die strook verkleurde heel langzaam naar nog meer kleuren. Dat was eigenlijk een tweede 'zonsondergang' als toegift, die eindigde in diepvioletrood. Daarvan straks de foto's.

Twee wow-momenten in één fietstocht ...



Vreemde vlagenwolken vanmorgen vroeg

Vreemd verschijnsel vanmorgen vroeg aan de donkere wolkenhemel. Na een grijze week van laaghangende bewolking kwam heel even het zonnetje tevoorschijn, althans de hemel verkleurde waar hij zou komen. Zelf was de zon niet te zien. Maar de kleuren zakten al snel weer weg.

Maar de wolken deden zo raar. Vreemde vlagen. Net de slierten van vallende regen die je wel eens onder een wolk kunt zien, maar dan zonder regen en omhoog krullend.

Omdat het met het blote oog wel waarneembaar was, maar doordat het al wat lichter was geworden, met de camera wat lastiger vast te leggen heb ik op sommige foto's (tijdens het maken) een beetje gemanipuleerd met de belichting. Daardoor worden de foto's wel donkerder, maar is het verschijnsel wat beter waar te nemen. Soms leek het wel een beetje op een mega explosie.



O, kale boom

o
kale boom
met je lege takken
wat kijk je
sneu
en bedroefd
naar de grond

naar het
toch wel
bijzondere afvaltapijt
aan de voet
van je stam


het ritselt
en knispert
gewekt
door de wind
en schittert
in allerlei kleuren
in het licht
van de zon

het lijkt
zo mooi
maar
de waarheid
is hard

donderdag 25 oktober 2012

Alles of niets

te lang al
hield ik vast
te veel
wilde ik doen
overal
moest ik zijn
alles
wilde ik weten

Heer
die Alles
bent
Ik ben
die alles
maakte

leer mij
elke dag
kleiner
en leger
te worden
van mijzelf

bedachtzaam
behoedzaam
te luisteren
naar uw stilte
uw schepping
uw woorden

nuchter
te wachten
minder
te doen
en meer 
te zijn

woensdag 24 oktober 2012

Buiten

buiten
is mij
een huis
van stilte

het dak
van lucht
met zwijgzame wolken
altijd op reis

er is geen einde
aan de weg
door die woning

geen muren
staan ontmoeting
in de weg

voortdurend 
heb ik zicht
op zeer variabel
maar altijd weer
louterend licht
als bewustzijn
van traag leven

dinsdag 23 oktober 2012

Requiem


wat bloeien kan
heeft zich
voor een bestemde tijd
ten volle 
laten zien
maar is
inmiddels
uitgedoofd


de laatste bladeren
sterven
in losgelaten
vrijheid
en bootsen
theatraal
het uitbundig
schitterend
zonlicht na


de grijze mist
van dood en grauw
komt langzaam op
verdrijft
het zuchtje wind
dat rest
met een akelig
verstilde schreeuw
van grijsheid


het kille duister
van de winternacht
komt
op zachte sokken
 toegesneld
en slokt
zacht zinderend
de laatste ademtocht
van leven op

vleugels
van vele vogels
verdwijnen
in vreemde verten
zij die nog blijven
fluisteren
een ingehouden
requiem

dan

Het leugenbankje


Geveegde vlagenhemel dooft in kleurrijk avonddimlicht




Carpe diem

pluk
de dag
wordt ons
van alle kanten
aangeraden

devies
van halen
wat er
te halen is

maar
als ik
dat doe
dan zal de dag
net als een bloem
die men laat pronken
in een vaas
al snel
het loodje
leggen

zonder voeding
zal schoonheid
al te snel
verwelken

De dag begon met zachtfluwelen gloed vanmorgen vroeg



maandag 22 oktober 2012

Lentedag in de herfst

Deze dag begon mistig, maar in de loop van de morgen kwam de zon erdoor en werd het een prachtige lentedag in de herfst, met temperaturen boven de twintig graden. Vanmiddag eindigde de dag met warme herfstkleuren, een prachtige kleine-wolkjes-parade en snel inzakkend zonlicht. Betoverende kleurenwisselingen dus, in korte tijd.

Genieten dus, nog even ...!




zondag 21 oktober 2012

Heiligdom

In onze, toch al hectische tijd lijkt een kaalslag gaande. Elk gezag is tanende. Alles wordt bekritiseerd. Alles wat zich verheft boven het maaiveld, moet met de grond gelijk worden gemaakt. Alles wat heilig is, moet het ontgelden. Cabaretiers kunnen snoeihard de maatschappij ontleden, mankementen blootleggen. Analisten scherpen hun pen met messcherpe woorden, kraken harde noten. Alles wat afwijkt wordt onder kritiek gesteld.

Er is een langdurig, bijna onopgemerkt proces van nivellering bezig. Wij allen zijn gelijk aan iedereen. Iedereen wil alles. Nu. Politiek en bestuurders, zij die de macht beoefenen, gaan ook al populair doen. Het gaat om smoel en spreekvaardigheid in plaats van om de inhoud. Peilingen leiden, bestuurders volgen. Vroeger stelden politici vragen aan de regering en schreven de kranten daarover. Vandaag de dag stellen politici vragen over het laatste televisieprogramma of het nieuws van de dag. Amechtig. 

Zuilen wankelen en staan onder kritiek, ook in het kerkelijke wereldje. Het ontmoeten van elkaar, doet kerkmuren wegvallen. We kunnen van elkaar kennis nemen, leren. We schrijven stukken in een enkele, eigen krant, hele polemieken, maar zelfs dat is lang niet zo scherp meer als vroeger.

Iedereen weet het beter. 
En gaat zijn eigen gang. 
En doet maar wat. 
Het maakt niet uit. 
Want alles moet maar kunnen.

Ik chargeer. Ik schep een duister beeld, een donker schilderij. Maar het is wel een tendens. Van korte lontjes en grote ego's. Zelfverwerkelijking. Zelfverheerlijking. Creëren van je eigen gouden kalf. Met een hooischelf eromheen. Niet vuurbestendig, dus.

Vanmorgen kwam ik zomaar een woord tegen, dat bleef hangen. Een nogal contrasterend woord met het hierboven beschrevene. Een woord, waar mijn geest mee aan de haal ging. Het bleef rondcirkelen in mijn gedachten, er kwamen allerlei associaties bij, het gistte even, bruisend en kortstondig.

Heiligdom, was het woord. Of heilig.

zaterdag 20 oktober 2012

Komen tot de kern

Het is ingewikkeld geworden. 
Het leven bruist en broeit, groeit en stijgt. 
Het breidt allemaal ongebreideld uit. 
Alle ontwikkelingen gaan razendsnel. 
Niets staat meer vast. 
Nieuwer nieuws volgt nieuws, dat gisteren al weer vergeten lijkt. 
We maken nieuws en nieuwe dingen. 
We volgen cursussen en leren ons suf, om beter beslagen ten ijs te komen. 
Het onderwijs is voortdurend in ontwikkeling. 
Alles kan verbeterd en versneld worden. 

Veranderen, verbeteren, verdiepen, optimaliseren, extrapoleren. 
Groei, en nog meer groei.

Is er een eind aan? 
Zijn er grenzen? 
Stopt het vanzelf?

Ik word er zo moe van, de laatste tijd. 
En ik ben van nature juist een nieuwsgierig en leergierig type. 
Dus ik ben gericht op kennis, liever nog wijsheid. 
Maar ik trek het niet meer. 
Het duizelt mij. 
Het houdt op. 
Nu. 
Hier.

Ik wil niet verdrinken.

Ik zie en geloof dat de wereld die God schiep, een ingewikkeldheid heeft, een complexiteit met diepgang, die ongelooflijk is. Hieruit is op te maken dat God groot is en uitzonderlijk. Daar mogen wij een loflied op zingen. Daar mogen wij ons over verwonderen. Elke dag weer. Ons over verbazen. Voor knielen. De schepping is magnifiek, ik blijf het zeggen, ik blijf er beelden van maken, ik probeer er woorden voor te vinden.

Maar heeft God ook bedoeld om alles te willen doorgronden, tot in de kleinste details? Mensen besteden hun leven aan het ontleden van alle mogelijke kennis over alle mogelijke onderwerpen. 

Maar is dat het doel van het leven? 

vrijdag 19 oktober 2012

Van een zandkorrel en een ster

wat mooi
zei de korrel zand
tegen de ster
boven zijn hoofd
dat ik je licht
kan zien schitteren
in de nacht

wat lief
dat je dat zegt
gaf de blozende ster
ten antwoord

maar het licht
dat ik geef
is het licht
dat ik krijg
van de bron
van eeuwigheid

wat je ziet
is dus slechts
reflectie

Het was weer kleurenspetterfeest vanmorgen



En toch heeft grijs ook charme ...

Na die vijf minuten magnifieke kleuren van vanmorgen, was het verder een grijze dag. Veel regen. Saai. Treurig. En toch heeft het wel iets. Als je door een druilerig regentje naar huis fietst.

En het dan even droog wordt. De sloten dampend. De wolken grijs en dreigend aan het firmament. Stil op het fietspad. Koele sfeer en een warme temperatuur.

Dan heeft grijs ook weer zijn charme. Het geeft een thuisgevoel. Rust. Het hoort zo bij het jaargetijde. En dan een beetje zon hier en daar, waardoor het even gaat glimmen. Op een achtergrond van grijs, mooi grijs, vallen toch die fel afstekende rode herfstkleuren veel meer op?

Mooi toch juist, grijs ...?



donderdag 18 oktober 2012

Magnifieke kleuren


Vanmorgen was weer zo'n moment, zo'n treffer tussen duizend dagen. Precies op het juiste moment. Er zat geen vijf minuten tussen. Het was net even droog. Ik was te laat en reed een andere route. Over de dijk. Druk met auto's. Maar toch afgestapt, pont voorbij laten gaan, even de lege loopbrug op, knippen maar.

Adembenemend. Die kleuren. Magnifiek. Overweldigend. Bijna alle kleuren van de regenboog zichtbaar. Egaal verlopend. Zonder de zon echt te zien, maar wel een totaal effect zichtbaar.

En daarom maar hier getoond. Inclusief alle storende elementen. Lichtmasten, autolampen, lantaarnpalen, borden. Omdat het mooie, schone, schilderrijke, impressionisme en expressionisme er van alle kanten afspat.


woensdag 17 oktober 2012

Zwijgpsalm

soms
zing ik
juichend
een lied
van vreugde

dat wil zeggen
als introvert
beroer ik
ingetogen
de snaren
en brom ik mee
op de melodie
van mooie
ooit bedachte woorden
over U

vaker
blijf ik
te diep denken
zend ik
moeilijke vragen
omhoog
worstel
met schijnbaar
onoverkomelijke problemen
gooi
mijn twijfel
voortdurend
in de peilloze diepte
van niet-weten

Zijn

ik weet
dat ik
met hart
en ziel
geloof
in zijn

in wie ik ben
in wat ik zie
in wat er
zoal is
te vinden

maar
daarnaast 
geloof ik ook
van harte
en bewust
in die andere realiteit

het vergezicht
van eeuwigheid

een altijd 
zijn
waar ik 
zal zijn
als ik
hier en nu
niet meer
zal zijn

dinsdag 16 oktober 2012

Zie, de zon zakt


zie de zon 
zakt
langzaam
naar voorbij
 

de tijd 
snelt weg
langzaam
maar bekeken


zondag 14 oktober 2012

Waslijnregendruppellichtreflectie


Vuur

Vuur is het wonder dat zomaar ontvlamt.

Vuur is een lichtje dat schijnt in de nacht.
Vuur is een flakkerend vlammetje dat intrigeert en biologeert.


Vuur is een kachel die warmte afgeeft.
Vuur is een dromerig kampvuur als gezellig centrum in een koude nacht.
Vuur is de rode gloed in je gezicht.
Vuur is de lichtende fakkel om de weg te wijzen door het duister.

Vuur is ook de bliksem aan de hemel, vol van ongecontroleerde kracht.
Vuur is het centrum van de aarde.
Vuur is de vulkaan die overloopt.
Vuur is bedreigend en verterend, als de controle verloren is, en alles verbrandt.


Glans


een glans
een zonneglans
er ligt een lichtglans 
op het leven

licht
van de zon
schijnt
op druppels
van regen

 en er ligt 
zowaar 
zo maar
een stille glans 
van teder licht 
op het herfstrood 
van de dood