Het perspectief van Hemelvaart

(Geschreven op verzoek en geplaatst als gastblog voor opiniesite 'Vrijzinnig Evangelisch')

Weg

Hemelvaartsdag. Tja, wat moet een mens daar nu mee? Oké, een vrije dag, mooi meegenomen. Hemelvaartsdag, wat moet een gelovige daar mee? Er is verlegenheid, niet iedereen kan verwoorden wat de betekenis is van dit ongrijpbare ‘heilsfeit’ in het rijtje van christelijke feestdagen. In de Bijbel wordt het maar heel summier beschreven. Enkele woorden slechts.

Toen hij dit gezegd had, werd hij voor hun ogen omhoog geheven en opgenomen in een wolk, zodat ze hem niet meer zagen. (Hand. 1 : 9)

Dat was het eigenlijk. Weg. Gewoon verdwenen. Voorbij. Over. Zoals Hij is gegaan, in de stilte van de nacht, op een afgelegen plaats, anoniem, zo gaat Hij ook nu weer weg. Alsof er niets is gebeurd. Alsof het zo hoort. Met stille trom.

Zo lijkt het althans. De discipelen staan verbijsterd te staren. Wat gebeurt hier? Wat doet Hij nu? Waar …?

Dat er iets belangrijks gebeurd is, blijkt uit het feit, dat er meteen engelen naast hen staan. Zoals ook bij de aankondiging van Zijn geboorte aan Maria, bij de herders in het veld op het moment van Zijn geboorte, en bij Zijn opstanding, zijn er nu ook engelen, om de omstanders te wijzen op iets belangrijks.

Geen paniek dus. Maar wel opletten. Attentie, er gebeurt hier iets wezenlijks.

Het is ook al voorzegd door de profeten en in de Psalmen, Jezus zelf sprak ervan tegen Maria (‘Ik zal terugkeren naar mijn Vader en uw Vader’). Het was dus gepland. Zoals alles in Zijn leven gebeurt. Aan de ene kant afhankelijk van omstandigheden en de beslissingen van mensen. Maar toch ook volgens een vooraf bepaald plan. Voorzien, voorzegd, voorspeld en uitgevoerd. Onnavolgbaar. Niet na te rekenen.

Grensoverschrijdend

Wij mensen zijn geneigd alles te bekijken vanaf ons beperkte leefgebied, zonder te beseffen dat onze horizon begrensd is. Al beklimmen we een uitkijktoren, al vliegen we in een mechanische vogel, het blijft een beperkt uitzicht wat we kunnen overzien.

Het is waar, de menselijke vooruitgang gaat snel, we weten steeds meer, we ontdekken steeds nieuwe dingen, onze globale visie geeft snel actueel nieuws als er iets gebeurt. Maar we lopen ook tegen beperkingen aan. De energievoorraden beginnen op te raken. De gemiddelde leeftijd kan niet onbeperkt blijven stijgen.

Maar popgroep Doemaar zong het jaren geleden al: ‘Is dit alles?’; de Alfacursus gebruikt de slogan ‘Is er meer?’; er is een evangelisatieactie in voorbereiding onder het thema ‘Meer’. Misschien moeten we juist weer leren om eens van de andere kant vandaan te kijken.

Vanuit de onmetelijke oneindigheid, zonder beperkingen, boetseerde God een beperkte wereld, perste die in begrensde dimensies van tijd en ruimte. Wij die daarin leven, weten niet alles. Punt.

Hij, God zelf, legde onbegrensdheid af. Bewust, gewild, bedoeld. Om in onze materie vorm aan te nemen. God werd mens. De Sterke werd zwak. Ging door de pijn van geboorte. Wandelde onder ons. Vertelde verhalen. Strooide liefde, herstel, genezing. Voerde zijn taak uit. Bracht door zijn dood redding. Stond op om de dood te overwinnen. Baande een weg. Met een ander lichaam, niet meer beperkt, niet meer onderworpen aan de wet van dood en aftakeling. Hij ging weg om terug te keren naar Zijn Vader. Omdat Hij niet overal tegelijk kon zijn, beloofde Hij zijn Geest te sturen. Onder ons. In ons.

Laagbijdegronds

Ongelooflijk. Bizar. Hij schakelt ons in. Bewust. Bedoeld. Met een zeker risico. Maar volgens vooropgezet plan. Geen marketingplan. Geen overwinningsstrategie. Maar met de wet van vrijheid en de opdracht van liefde.

Gaat dat fout? Ja, dat gaat fout. We zien het. We gruwen van de misstanden. Het escaleert. Het loopt uit de hand. Het schiet te kort. Altijd.

En toch, God wil het zo. Op vrijwillige basis, langs natuurlijke weg, gebruik makend van mensen. Vertel het door. Laat het zien. Geef handen en voeten. Probeer met elkaar om te gaan. Communiceer. Leer elkaar. Volg Mij. Doe Mij na. Kijk de mensen aan met liefde en bewogenheid. Ze zijn zo kwetsbaar, zo eenzaam, zo eigenwijs, zo egoïstisch. Maar Ik heb ze lief, dus trek ze, lok ze, help ze, wijs ze de weg, geef Mijn woorden door.

En, het helpt, het werkt. Het zwakke groeit, tegen de verdrukking in. Van generatie op generatie. Van buurman naar buurman. Van de gebrokene naar de geïnteresseerde. Van eenzame naar eenzame. En andersom.

Ondergronds

In de Bijbel wordt verschillende keren het beeld, de gelijkenis, de metafoor, van de graankorrel gebruikt. Het kleine, onooglijke zaadje, wat zomaar in de grond verdwijnt. Verborgen, aan het oog onttrokken. Het sterft. Maar, wonder, het groeit ook. Nieuw leven. Zonder dat we weten hoe. Zonder dat we het kunnen verklaren. Opeens, in de lente, als de zon en de regen groeizaam blijken te zijn geweest, steekt een puntje boven de grond uit. Het groet en groeit. De natuur doet zijn best. En uiteindelijk, in de zomertijd, in de oogsttijd, heeft dat ene zaadje veel vrucht tot gevolg gehad. Appels, peren, pruimen, wat dan ook.

Zo kwam God eigenlijk ook. Op de aarde. In onze dimensie. Als zaad. Stierf. Werd gezaaid. In de aarde. Stak de kop op. Stond op. De hemelvaart is de uiteindelijke vrucht. Er ging gejuich op in de hemel. Taak volbracht. Alles overwonnen.

En ook wij, gelovigen, één in Hem, zijn zo’n graankorrel. Onszelf verliezen in Hem, door de doop begraven en gestorven, door Zijn opstanding opgewekt tot eeuwig leven, door zijn hemelvaart delend in zijn rijke erfenis.

Spiegelbeeld

Het is een beeld, een metafoor, uit het dagelijks leven. Om iets mee duidelijk te maken. Maar soms denk ik wel eens, dat God zijn hogere doel, zijn uitgewerkte plan, in heel de schepping heeft gelegd. Herhaald. Het beeld wijst niet naar de betekenis. Maar de betekenis, het plan, het doel komt op allerlei manieren terug in de menselijke wereld, in de tijdelijke geschiedenis, in de natuur. Om ons er opmerkzaam op te maken. Om ons wakker te schudden. Om te fluisteren, te trekken, te lokken. Horen we dat? Merken we het op?

Mooi is dat, weer even eraan herinnerd worden, om een dimensie verder te kijken dan je neus lang is.

Het verandert je perspectief. 

Het verbreedt je horizon. 

Het prikkelt je fantasie.