Zijn kind speelt in haar kamer met poppen, de deur naar de zijne staat open en af en toe kijkt hij even naar haar. Zijn vrouw is niet zichtbaar in de keuken bezig, maar hij hoort haar wel. Ze zingt een lied van weemoed en liefde.
Buiten waait de herfstwind rondom het huis, en de regen klettert op de ramen. De open haard is aan en de flakkerende vlammen verspreiden licht en warmte in de gezellig ingerichte kamer.
Hij zit op de bank met een dik boek, een notitieblok met pen naast hem. En leest over de elementen in de natuur, waaruit alles is opgebouwd. Een tot eenvoud teruggebrachte basis van al het zijn in het leven, waar de schrijver van het boek heel veel ingewikkelde woorden voor nodig heeft, om uit te leggen waarom het allemaal zo fundamenteel is.
Hij neemt af en toe een slok van zijn koffie, denkt even na, overweegt, schrijft wat op.
Bijzonder, dat de basis voor de gedachten in dit boek al duizenden jaren geleden gelegd is, in verschillende beschavingen zie je het terugkomen, zo bedenkt hij zich. Aarde, water, lucht en vuur. En nog steeds wordt het in de wetenschap als uitgangspunt genomen, als fundament gebruikt. Om weer op verder te bouwen, voort te borduren. Te extrapoleren.
Maar elk element is via de moderne wetenschap verder uitgediept en uitentreuren onderzocht. Steeds verfijnder, specifieker. Doorgedrongen tot in de diepste details, niet meer met het blote oog waarneembaar. Atomen, neutronen, protonen, elektronen, moleculen en nu recent nog weer de nanodeeltjes.
Hij is er trots op mee te mogen werken als wetenschapper. Door te dringen tot in de kern van de elementen, de oorsprong van leven te ontdekken, bij te dragen door studie en ontdekking aan het bredere verstaan van alles wat om je heen zichtbaar en tastbaar is, ja zelfs meer dan dat. Onzichtbaar, ontastbaar zelfs. Om zo alle overtollige ballast, overbodige randvoorwaarden, heilige huisjes van vroeger, bangmakerij en religieuze wanen te ontmythologiseren.
Kale wetenschap, neutrale kennis, onderzoek van de elementen van het leven, daar draait het om. Hoe meer kennis, des te meer veronderstellingen en aannames kunnen er overboord. Overbodige ballast, illusies, vormen, lege hulzen ...
Hij glimlacht, legt zijn pen neer. Sluit zijn boek zorgvuldig. Drinkt de laatste slok koffie uit zijn beker. Ademt diep in. Kijkt naar de vlammen. Luistert naar de wind om het huis en de regen op de ruiten. De elementen zijn nadrukkelijk aanwezig ...
Zijn kind speelt en praat vermanend tegen haar poppen.
Zijn vrouw zingt nog steeds haar lied van verlangen en liefde.
En de Ik ben in de hemel lacht ...
... en wacht ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten