God hides in plain sight

Vorig jaar zag ik een recensie staan op de site van Christinanity Today, waar ik regelmatig rondstruin, van een boek met de uitdagende titel 'God hides in plain sight'. Met als ondertitel: 'How to see the sacred in a chaotic world'. Het trok nogal mijn aandacht, ik heb het stuk op de site met grote interesse gelezen en meteen in de boekhandel het boek besteld. Het was nog niet in het Nederlands vertaald, dus ik heb het in de Amerikaanse versie gelezen. Het is een beetje lastig om de titel in het Nederlands te vertalen. God verbergt Zich op het eerste gezicht. Of in het open veld. Zoiets. Een paradox dus. Schijnbare tegenstrijdigheid. Uitspraak die met zich zichzelf in tegenspraak lijkt.

God is er. Wij zien Hem niet. Daar missen we de geestelijke ogen en antenne voor. Maar Hij verbergt zich ook.

En toch. Hij is er in de dingen om ons heen. Als je Hem zoekt, als je weet waar je zoeken moet, dan herken je Hem, sporen van Zijn handelen. Je moet er wel voor openstaan, niet blind aan voorbijlopen. En als je oplet, dan zie je Hem steeds meer. In de gewone, dagelijkse dingen die je doet. In je gezin. De mensen die je ontmoet. De gesprekken die je voert. De verhalen die je hoort. De daden die je doet. Je hele levensweg door.

Wij zijn als gewone stervelingen geneigd ons te richten op het hogere, het wonder, het spectaculaire. Maar God zit ook, misschien wel met name, op oogniveau, of daarbeneden. Het onbeduidende, het zwakke, het gewone. Het mosterdzaadje, de tarwe, de verloren penning.

Dat is het punt dat Dean Nelson wil maken in zijn boek. Het is een boek doorspekt met anekdotes uit zijn eigen leven als journalist, om zijn stelling te voorzien van voorbeelden. Maar als kapstok gebruikt hij de sacramenten die de Katholieke kerk gebruikt om iets van de heiligheid van God en het leven uit te drukken. En hij voegt er zelf nog een achtste aan toe.
Ik noem ze even, voor de protestanten en niet-christenen. Het zijn ook de titels van de hoofdstukken in zijn boek (tussen haakjes staat een nadere vertaling van mijn hand):
- Inleiding: Leren kijken
- Bonnen (coupons) uitreiken; het sacrament van de roeping (priesterschap)
- De tafel aanrichten: het sacrament van de communie (avondmaal)
- Het actuele vinden: het sacrament van de biecht (verzoening)
- De veranda verlaten: het sacrament van het vormsel (belijdenis)
- Het familieweb weven: het sacrament van het huwelijk
- Doornat worden: het sacrament van de doop
- Het bereiken van 'matchpoint': het sacrament van het laatste oliesel (ziekenzalving)
- De ballon slaan: het nieuwe sacrament van de dienst(baarheid)
- Conclusie: het bewijs gewogen

Ik vond het een mooi boek. Aan te bevelen. Een eye-opener. Je wordt je veel bewuster van de wereld om je heen. En de wereld erachter. God ontmoeten, wie wil dat niet?

En tegelijk besef je ook hoe wij, met name westerse mensen, geleefd worden. Hoeveel indrukken we te verwerken krijgen, waarvan de meeste ook weer gewoon langs ons heen gaan. Ze 'beklijven' niet, om het met een ouderwets woord te zeggen. Gebombardeerd door herrie, kennis, onzin, rijp en groen door elkaar. Kranten, radio, televisie, internet, twitter.

Mooie spreuk daarover, die ik aan anderen voorhoud, maar ook mezelf regelmatig moet blijven herinneren.

Do what you do while you are doing it