Officieel duurt het nog een paar dagen, maar ja, de lente is voor mij nu echt begonnen. Gisteren na een lange periode van rustig aan in verband met de hernia, eindelijk weer eens langere tijd in het zonnetje kunnen lopen, het halve dorp rond. Rustig aan, dat wel, maar vijf kwartier achter elkaar, zonder stoppen lopen, dat is toch al weer enkele maanden geleden geweest. En dat voelde goed, warm zelfs, ondanks de vijf graden buiten.
Op de tiendweg waren ze wilgen aan het knotten, in de sloten zwommen eenden, zwanen, in de lucht vlogen de talrijke ganzen en hier en daar een aalscholver. Relaxed, allemaal, dat wel. Het viel gewoon op. Zelfs de mensen die wandelden, fietsten. Ze deden dat op hun gemak, net als ik. Ze ademden het zonlicht in, kromme beeldspraak natuurlijk, maar zo voelde het wel.
De zomer komt eraan, de winter is nu echt voorbij. Het kan misschien de komende nachten nog een paar graden vriezen, maar alle bomen en bloemen staat al in knop, het is in potentie aanwezig. Straks zal het vanuit het niets weer in volle hevigheid losbarsten, al dat nieuwe, jonge leven. De dagen worden langer en de nachten korter. De zon gaat krachtiger schijnen en waar licht verschijnt, verdwijnen schaduwen, worden kleuren zichtbaar, eerst pasteltinten, maar dan al feller en flitsender.
Ik betrek het begrip lente even op mezelf nu. Met verbazing kijk ik terug naar de afgelopen zes weken. Zo goed als nooit ziek geweest in mijn leven, op een keelontsteking, een kleine operatie en een duim uit de kom na. En dan ineens vanuit het betrekkelijke niets een hernia. Met pijn, veel pijn en een groot aantal lichamelijke beperkingen, je werkzaamheden voor een groot gedeelte los moeten laten. Je ondergaat het, gelaten en berustend, dat durf ik wel te stellen. Als het ware vanaf een afstand jezelf observerend. Ben ik het wel die dit ondergaat? Ja, als het anderen treft, waarom dan mij niet? Logisch eigenlijk, het moest een keer gebeuren ... Zo nuchter, hoe komt dat eigenlijk, waar komt dat vandaan? Heb ik dat van mezelf? Ben ik het zelf wel?
En midden in die periode ineens een nieuwe activiteit opstarten, zomaar ook vanuit het niets. Bloggen, tot voor kort nog nooit van gehoord zelfs. Als ik nu terugkijk op de afgelopen weken borrelt er van alles op uit een soort onuitputtelijke bron, diep binnen in mij. Een nieuwe vorm van creativiteit. Telkens nieuwe ideeën. Associatie op associatie. De woorden komen als vanzelf. Ik roep ze als het ware tevoorschijn. En het ene idee roept het andere woord op, de woorden rijgen zich aaneen tot zinnen. Gedachten koppelen zich aan muziek, aan foto's. Alles past als het ware als een grote puzzel ineen.En toch, vanuit het niets, het is niet helemaal waar. Sterker nog, het is helemaal níet waar. Er is helemaal geen niets. Het grote 'niets' waarvan de geleerden zeggen dat de mens daar straks in zal verdwijnen, ik geloof er geen snars van. Omdat alles in de natuur, in mijzelf het tegendeel laat zien. En je moet wel stekeblind zijn om dat niet op te merken.
Het is en blijft een wonder, elk jaar weer, hoe dat nieuwe leven uit zijn voegen barst, als de lente er weer aankomt, de zomer gaat beginnen. Als je je ogen bewust open doet als je erdoorheen wandelt of fietst, dan moet het opvallen. Als je langere tijd foto's maakt gedurende de seizoenen, kun je het letterlijk terugkijken. Nieuw leven. Het komt tevoorschijn. Als het ware uit het niets. Maar het was er al. In potentie aanwezig. In de kiem. Aan het menselijk oog onttrokken.
Wonderlijk, hoe een lichaam kan herstellen na een ziekte. Mijn schoonvader die nog geopereerd moest worden, jaren geleden, aan dezelfde kwaal als ik. Mijn schoonmoeder die niet geopereerd werd, maar juist zes weken plat moest liggen, af en toe onderbroken door een wandelingetje door de kamer lopen. En ik, ik ben bij de masseur geweest, maar wat heeft die feitelijk gedaan? Ga maar lopen, was zijn advies. En dat ging ook goed, eerst korte stukken en pijnlijk, maar later steeds beter. Nu is de pijn weg, is de zenuw gedeeltelijk dood, de uitstraling in mijn been vanzelf weggetrokken, het lichaam heeft het allemaal weer ingekapseld. Als vanzelf.
Wonderlijk, hoe helemaal uitgedoofd lijkende creativiteit, toch weer, na ruim twintig jaar, als vanzelf, uit het niets, weer op kan bloeien. Als een herontdekte en opnieuw opgegraven bron. Beautiful, wonderlijk, stimulerend. En confronterend, dat ook wel.
Enige toelichting bij die laatste opmerking, omdat dit over mijn leven gaat. Vanaf mijn puberteit ben ik een dagboek gaan bijhouden en ben ik gedichten gaan schrijven. Volgens mij rond diezelfde periode ben ik geinteresseerd geraakt in muziek. Zowel luisteren naar de moderne muziek van toen, als proberen te tokkelen op mijn gitaar. In retroperspectief denk ik nu zelf dat ik het idee had in twee, misschien wel drie werelden te leven. De buitenwereld (school), de kerk met alle activiteiten, en de binnenwereld, mijn eigen ik en de mix van gevoelens, als enerzijds de verbindende schakel, anderzijds soms dat eilandgevoel, nergens bijhorend.
Dat was een hele ontdekkingstocht. Tot je nemen van boeken, muziek, absorberen dus. Discussieren in de kerk. Je eigen onderwatergevoelens onder woorden proberen te brengen door middel van gitaarmuziek maken, wat niet al te veel voorstelde, en woorden opschrijven. In een latere fase kwamen daar nog verhalen bij. Grappig om dat af en toe eens terug te lezen. Nog later ben ik gaan tekenen en schilderen. Nog een creatieve uitlaatklep dus. En nog later heb ik verschillende cursussen psychologie gevolgd. Kort gezegd om mezelf beter te leren kennen.
Het heeft me allemaal geholpen om wat meer zelfvertrouwen te krijgen, met beide benen op de wereld te staan, een eigen mening te zoeken en vinden in de strakke cultuur waarin ik ben opgegroeid, voornamelijk draaiend rond het kerkelijk leven. Bijvoorbeeld het jeugdwerk heeft me daarin ook persoonlijk gevormd, zeker weten.
En ondertussen gaat het andere, gewone leven ook door, je krijgt verkering, na enkele jaren trouw je, er komen kinderen. Huisje, boompje, beestje. Denk je. Wat mijn leven compleet op zijn kop heeft gezet was de geboorte van ons vierde kind, met de prachtige naam Nathaniël. Hij heeft maar zes weken geleefd, stierf aan een hartafwijking. Zeer intensieve en emotionele periode in mijn, ons leven. Ik zal daar over enige tijd nog op terugkomen op dit blog.
Deze periode heeft mij in ieder geval gevormd, ik was in één klap volwassen. Werd veel opener, socialer. Ging samen met mijn vrouw belijdenis doen. Radicaler ook ben ik geworden, in psychisch en geestelijk opzicht, nam geen blad meer voor mijn mond, durfde vragen te stellen.Ging meer naar buiten kijken, andere boeken lezen. Kortom, ik stond gewoon midden in het normale leven.
Maar het had ook een keerzijde. Alle creativiteit was verdwenen. Schilderen, gitaarspelen, muziek luisteren, schrijven, het droogde op, het stopte. Het leek allemaal zo zinloos in het licht van de dood. Het enige wat ik nog schreef nadien, afgezien van functionele brieven op mijn werk en af en toe in het kerkenwerk, was een verslag van het korte leven van onze zoon. Maar het duurde zeven jaar voor ik het emotioneel aankon om het uit te werken. En het ligt er nu nog, omdat ik het laatste hoofdstuk niet kan schrijven, de conclusie. Waar heeft dit alles mij nu gebracht? Dat wacht dus nog steeds ... op wat?
Enfin, het bovenstaande is een nogal uitgebreid en persoonlijk uitstapje. Om maar aan te duiden, dat het al die tijd in mij aan creativiteit heeft ontbroken. Schrijf ik. En terwijl ik het schrijf, denk ik, nee, dat is niet helemaal waar. Je bent foto's gaan maken, de werkelijkheid vastleggend, om in de toekomst het verleden te kunnen bekijken. Je bent een paar jaar geleden weer begonnen met gitaar te gaan spelen. Je bent zo heel af en toe, gedichten blijven maken, éénmaal per jaar. Af en toe luister je weer naar muziek, veel intenser en intensiever dan vroeger, proef je gevoel en emotie en probeer je ook de teksten te ontleden.
Toch was het inderdaad wel een geestelijke schrijfwinter, twintig jaar lang. En nu ineens, met dit blog, deze korte, pittige stukjes, deze brokjes muziek, deze oprisping van gedichten en gedachten en gevoelens en overdenkingen, is het er allemaal weer. En voorlopig lijkt het nog niet opgedroogd ook. Nog ideeën genoeg.
Het is lente. De zon schijnt. Mijn lichaam doet het weer. Ik schrijf en schrijf. Maar vanzelf, uit het niets? Echt niet!! Ik geloof er geen snars van ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten